Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Coltaine poprzez pożary
wlecze się z cichym szczękiem.
Wiatr turla kości żołnierzy,
nienawiść dostali w podzięce.
Coltaine prowadzi sznur psów
wciąż kąsających go w rękę

Coltaine krwawą pięścią toruje
drogę do domu przez mękę.
Wiatr niesie słowa uchodźców,
pełną wyrzutu piosenkę.
Coltaine prowadzi sznur psów
wciąż kąsających go w rękę.

Każde zło które wyrwie się na swobodę, staje się z czasem powszechne. Problem w tym, że łatwiej się do niego przyzwyczaić niż je wykorzenić.

Duiker uniósł głowę i wpatrzył się w twarz człowieka, który przykucnął obok niego. W zmasakrowanym, krwawiącym obliczu lśniło jedno niebieskie oko. Potężny cios buzdyganu wbił policzek hełmu w twarz kapitana. Kość policzkowa pękła, oko wypłynęło, a nos został urwany. Przerażająca maska, która była kiedyś twarzą Cichacza, wykrzywiła się w czymś przypominającym uśmiech.
- Mam szczęście, historyku. Zobacz, nie straciłem ani jednego zęba. Żaden się nawet nie chwieje.

- Sierżant oberwał strzałą - odezwał się inny saper. - Ma krwotok do płuc...
- Do jednego płuca, i to tylko draśnięcie - poprawił go sierżant, przerywając na chwilę, by splunąć. - Drugie płuco jest w porządku.
- Nie można oddychać krwią, sierżancie...
- Spałem z tobą w namiocie, chłopcze i oddychałem gorszymi rzeczami.

Imiona nie dają pocieszenia. Są próbą odpowiedzi na pytania, na które nie sposób odpowiedzieć. Dlaczego to ona zginęła, a nie on? Dlaczego ocaleni pozostają bezimienni- jakby ciążyła na nich klątwa- a poległych otacza się czcią? Dlaczego czepiamy się tego co utraciliśmy, ignorując to, co udało się nam zachować? Nie wymieniajcie imion poległych, gdyż zajęli oni nasze miejsce i zajmują je nadal, dopóki będzie trwało nasze życie. Niech mojej śmierci nie okryje chwała. Niech zginę nieznany i zapomniany. Niech nikt nie powie, że jestem jednym z poległych, którzy oskarżają żyjących.

- Dzieci umierają.
(...)
- Można by powiedzieć, że to najkrótsze streszczenie dziejów ludzkości. Komu potrzebne opasłe tomiszcze pisane przez historyków? Dzieci umierają. Te dwa słowa kryją w sobie wszystkie niesprawiedliwości świata.

- Tron Cienia... hmm... wielki władca Cienia... zastanawia się. Tak! Zastanawia się wściekle! Rozmiary jego geniuszu są tak niezmierzone, że potrafi przechytrzyć nawet samego siebie.

Czas uczy nas wiary, a bezczasowość niewiary.

Śmierć będzie moim mostem.

- W ludziach jest mało dobra. Bardzo mało.
[...]
- Ale można je znaleźć - sprzeciwił się Duiker. - A jeśli jest rzadkie, to tylko czyni je to jeszcze cenniejszym.

- [...] Szcze­rze mó­wiąc, za­mia­na nie była dla mnie ko­rzyst­na, bo brak ręki nie prze­szko­dził Duje­kowi w zro­bie­niu wspa­nia­łej ka­rie­ry, a ja wsku­tek oszpe­ce­nia zosta­łem z tylko jedną żoną, którą już mia­łem.

– Czy przy­pad­kiem nie była twoją sio­strą, Bult?

– To praw­da, Col­ta­ine. Była też ślepa.

Lista poległych była przygnębiającą litanią na cześć bezsensu wojny.

Dlaczego malazańscy żołnierze są tak niebezpieczni? Bo pozwala się im myśleć.

...Gonimy i uciekamy. Ignorantów ściga nieznane, a każdego uczonego, który jest wystarczająco mądry, by zdawać sobie sprawę z własnej ignorancji, prześladuje prawda. Na tym właśnie polega sens pojęcia "niepoznawalne prawdy"...

Każde zło, które wyrwie się na swobodę, staje się z czasem powszechne. Problem polega na tym, że łatwiej się do niego przyzwyczaić niż je wykorzenić.

Jak może śmiertelnik zareagować na to, do czego zdolni sa jego bliźni? Czy każdy z nas, żołnierz czy nie żołnierz, dociera do punktu, w którym wszystko, co widzieliśmy i przeżyliśmy, zmienia nas wewnętrznie? Zmienia nieodwołalnie? Jacy się wtedy stajemy? Mniej czy bardziej ludzcy? Wystarczająco czy za bardzo ludzcy?".
Duiker, o Mesh'arn tho'ledann (Dzień Czystej Krwi)- rzezi Sznura Psów Coltai'na, Bród nad Vatharem.

Ja nienawidzę siebie, ale on nienawidzi wszystkich poza sobą. Które z nas straciło więcej?

Honor jest dla głupców. To śmiertelnie groźna wada.

Tylko dwa rodzaje ludzi giną w walce. Głupcy i pechowcy.

-Pięść nazwał cię wujem
-To prawda.
-Rzeczywiście nim jesteś?
-Kim?

Dlaczego ocaleni pozostają bezimienni – jakby ciążyła na nich klątwa – a poległych otacza się czcią? Dlaczego czepiamy się tego, co utraciliśmy, ignorując to, co udało nam się zachować?