Jesteśmy społecznością, która kocha książki

tatuś mówił, że potwory wyglądają dokładnie tak samo jak my, czy on. i żyją wśród nas.

Czasem twarda, niezależna kobieta potrzebuje bohatera. Czasami bohater potrzebuje kobiety, która go uratuje.

Nie możesz ze mną dyskutować Lalko. Jestem twoim panem. Będziesz robić to, co ci każę.

Dostała jedynie złudne nadzieje i zmanipulowane przez umysł emocje.

Zło jest prawdziwe. To istota żyjąca pod powierzchnią, czekająca na słabość, która pojawia się, gdy życie pokonało nas do tego stopnia, że zatracamy realizm, a wszystko, co wydawało się, że wiemy, jest w rzeczywistości inne. Wtedy wiadomo, że potwór ma twoją twarz, żyje twoim życiem i patrzy twoimi oczami".

- bierz to, co dają i ciesz się tym. Nigdy nie wiesz, kiedy wszystko zostanie ci odebrane.

nikt nie jest „normalny”. To nawet nie jest właściwe słowo, ponieważ
wszyscy się od siebie różnimy.

Miłość nie patrzy oczami, nie słyszy poprzez dźwięk, nie czuje dotykiem; to połączenie umysłów, a gdy już się nawiąże, nie ma powrotu.

popularne filmy wmawiają widzom, że smród zwłok przypomina odór ścieku. to nieprawda. ten zapach jest o wiele dziwniejszy. kojarzy się z chemikaliami zmieszanymi ze zgniłymi owocami. jest ostry, wyraźny i bardzo nieprzyjemny, a myśl o tym, co wdychasz, przyprawia o mdłości.

Nawet najniewinniejsi z nas tworzą cień.

Ro­dzi­ce, wy­cho­wu­jąc dziec­ko, stop­nio­wo kształ­tu­ją je, by w przy­szło­ści mogło wkro­czyć w świat jako ktoś z po­ten­cja­łem do osią­gnię­cia wiel­ko­ści. Ro­dzi­ce udzie­la­ją do­brych rad, za­chę­ca­ją do dzia­ła­nia i wska­zu­ją od­po­wied­ni kie­ru­nek.

Kiedy nie będę mógł odnaleźć się w ciemnościach, ona będzie mi oświetlała drogę i przywiezdze mnie do domu, do niej.

Z moją słabą ręką w jego silnym uścisku znów czuje się kompletna. Jestem bezpieczna. Chroniona. Kochana.

Wiem, że muszę w końcu zacząć normalnie żyć, ale moja głowa nigdy mi na to nie pozwoli. Tamtego dnia zabito mi duszę, a wrażliwe serce nie może bez niej żyć. Wyryte na nim i na ciele blizny pozostaną ze mną już na zawsze...

Tak na­praw­dę nigdy nie wiesz, że twoja ro­dzi­na nie jest zwy­czaj­na, do­pó­ki nie do­ro­śniesz i nie zdasz sobie spra­wy, jak nie­sa­mo­wi­cie dziw­ne były różne wy­da­rze­nia. Ale wtedy jest już za późno, nie­nor­mal­ność zbie­ra swoje żniwo.

Jeśli powiesz o tym, co się dzieje w tym domu, otworzę twoją mięsną koszulę i pokażę ci moją pięść miażdżącą twoje zdradzieckie serce.

Nie powiem, że nadszedł czas na krok naprzód, Nino. Tylko ty możesz wyczuć odpowiedni moment. Powiem po prostu, że jestem tutaj. Jestem tutaj dla ciebie. Nie kierują mną żadne motywy, nie mam planu B. W ogóle nie mam żadnych planów. Będę tutaj jutro (...). Będę tutaj pojutrze, codziennie, tylko po to, żeby być blisko ciebie.

Ściąga że mnie ubrania dotykiem delikatnym jak u kochanka; to pieszczota, która ukrywa swoje prawdziwe oblicze- oblicze potwora".

Nie zobaczy ani mojego podziwu, ani moich łez, bo te dwie rzeczy zarezerwowane są tylko dla (...). To jedyna istota stąpająca po tym świcie, która je widziała.

Do moich myśli napływają mroczne chmury, a z istoty jaźni cieknie kwaśny deszcz, koordynujący i niszczący wszelką racjonalność. Wściekłość, oślepiająca i przerażająca, bierze nade mną górę, rozpalając piekło nieuchronnego gniewu.

perfekcja to pojęcie względne, jade. w oczach odpowiedniej osoby jesteś idealna pod każdym względem.

Łkam ci­chut­ko i wy­cią­gam do niego rękę. Ba­rie­ra, którą mię­dzy sobą wy­two­rzy­li­śmy, znika na­tych­miast, gdy uko­cha­ny łapie mnie za dłoń. Cie­pło Dil­lo­na tra­fia pro­sto do mo­je­go serca, spa­la­jąc wszyst­kie złe wspomnienia. Z moją słabą ręką w jego sil­nym uści­sku znów czuję się kom­plet­na. Je­stem bez­piecz­na. Chro­nio­na. Ko­cha­na.

Siada na łóżku i przy­tu­la moją dłoń do swo­jej pier­si. Czuję bicie jego serca; tak słabe, ale za­ra­zem tak mocne.

Kiedy je­ste­śmy razem, nasze serca biją w jed­nym rytmie. Nasze dusze wzmac­nia­ją się na­wza­jem.

Ono na­le­ży do cie­bie, moja pięk­na. Kiedy cię przy mnie nie było, za­bra­łaś moje serce ze sobą. Teraz znów je­ste­śmy razem. Je­ste­śmy jed­no­ścią, Jade. Nie­waż­ne, jaka dzie­li nas od­le­głość, za­wsze masz w sobie cząst­kę mnie. Mnie, nie jego – pod­kre­śla, skła­da­jąc na zim­nej dłoni go­rą­cy po­ca­łu­nek. – Gdy mi cię ode­brał, zo­sta­łem z ni­czym. Pra­gną­łem od­zy­skać swoje serce… ale przede wszyst­kim od­zy­skać cie­bie, Jade. Bo bez cie­bie ono nie jest nic warte. To dzię­ki tobie bije. Tylko dzię­ki tobie. Moja dusza na­le­ży do cie­bie. Cią­gle o tobie myślę. Po­trze­bu­ję cię.

Benny zawsze brał sobie wszystko, czegoś chciał.
Bo był delikatny i pytał, czego potrzebuję.
A Dillion kradnie pocałunki. Dotyka mocno i pozostawia siniaki. Ale nie zrobiłby niczego, czego sama bym pragnęła.
Po raz pierwszy pożądam kogoś w ten sposób. Jesteśmy sobie równi. Jesteśmy dwojgiem partnerów wędrujących razem przez zagmatwane ścieżki losu.

- Ja, ech... - jąkam się. - Ja nie jestem idealna.
- Pewnie. A kto, k**wa, jest? Ja na pewno nie. Ani twój były, Bo. Perfekcja to pojęcie względne, Jade. W oczach odpowiedniej osoby jesteś idealna pod każdym względem.
A jego słowa są piękne pod każdym względem.
Jezu, kiedy to Dillon stał się taki słodki? I seksowny? I zachwycający?

Miłość to dzika bestia uwięziona w moim wnętrzu. Teraz rośnie w siłę. Rozkoszuje się pożądaniem, które niedługo zaspokoi. Wkrótce wszystko będzie dobrze. Laleczka potrzebuje tylko czasu, by zrozumieć swoją sytuację. Już nigdy nie pozwolę jej uciec.
Jest.
Tylko.
Moja.

- A więc twierdzisz, że mnie nienawidzisz, laleczko? No cóż. Pozwól, że ci coś powiem. - Nachyla twarz tak blisko, że dzieli go ode mnie zaledwie kilka milimetrów. - Granica pomiędzy miłością i nienawiścią jest bardzo cienka. Cieszy mnie, że ciągle na niej tańczysz. Dzięki temu smakujesz jeszcze słodziej. Ale jedno musisz zapamiętać. Pamiętaj, do kogo należysz.

- Jesteś zbyt bystra, żeby ktoś miał ci dyktować, co masz robić. Jesteś zbyt odważna, żeby siedzieć zamknięta z dale ka od świata, który cię potrzebuje - kontynuuję, głaszcząc kciukiem jej usta. - Płonie w tobie ogień, którego ten psychopata nie jest w stanie zgasić.

Mam wrażenie, że wyczuła moją obecność. Czy to możliwe? A może tylko to sobie wymyślam? Spogląda na mnie przez ramię; jej piwne oczy wpatrują się w moje. Na tę krótką chwilę cały pieprzony świat staje w miejscu. Dwie dusze odnalazły się i połączyły... Dwie zbłąkane dusze złączyły się w jedną całość.

- Dlaczego? - powtórzyła cicho, oddychając coraz wolniej.
Opuściłem aparat i popatrzyłem na nią. Oczywiście by nie zrozumiała. Oni nigdy nie rozumieli. Dopiero na samym końcu to do nich docierało.
- Bo uwiecznienie stworzenia anioła, dobrego czy złego, to świętość.
Nie kpiła, nie patrzyła na mnie. Pokiwała tylko nieznacznie głową.
- Powinieneś... powinieneś wiedzieć... - Jej usta nie poruszały się , gdy wprawiała struny głosowe w ruch. - Nie jestem aniołem. Grzeszyłam, a po śmierci nic na mnie nie czeka.