Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Stambuł, Konstantynopol, dawne Bizancjum. Dziś miasto wielu narodów, różnorodne pod wieloma względami, pod wpływem Europy i Azji, gdzie nowoczesność łączy się ze starożytnością. Istna mieszanka. Może książka nie jest ideałem i głównie mamy takie bla bla o wszystkim i o niczym, ale czasem uda się nam znaleźć w niej również garstkę w miarę ciekawych informacji– np. dlaczego Turcy nie piją kawy, a raczej uwielbiają herbatę, dlaczego lubią używać broni palnej i w jakich szczególnych okolicznościach to robią, dlaczego uwielbiają i dość poważnie podchodzą do posiadania własnego samochodu, jakie przemiany wprowadził Mustafa Kemal (Ataturk – ojciec wszystkich Turków) po zjednoczeniu Turcji i co ma z tym wszystkim wspólnego kapelusz panama, co jedzą w ramadan i jakie desery są ich specjalnością (ten kto miał chociaż raz przyjemność przebywania w tureckim hotelu podczas wakacji wie, że Turcy kochają wszystkie słodycze i są wręcz mistrzami w ich dekorowaniu i przygotowywaniu – to małe kolorowe i przede wszystkim smaczne dzieła sztuki ;),co łączy ich nadal z Grekami. Książka nie jest strasznie odkrywcza nawet z punktu widzenia autora Niemca, który mieszkał jakiś czas w Stambule, ale można z niej wyłuskać jakieś konkretne informacje na temat Turków. Znajdziemy tu także sporo historii i praktycznie brak opisu jakichkolwiek zabytków wartych obejrzenia w Stambule, dlatego pozycja ta nie nadaje się dla każdego, bo może go znudzić i rozczarować. Raczej nadaje się głównie dla ludzi mocno zainteresowanych Turcją i jej mieszkańcami. Osobiście raczej jej nie polecam. Zachwyt autora i jego entuzjazm nad Stambułem i Turcją przedstawiony za pomocą jego stylu w żaden sposób nas nie urzeknie i się nam nie udzieli.