Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"My, zwierzaki" opowiada o mamie, tacie i trzech braciach- Joelu, Mannym i bezimiennym narratorze mieszkających w pewnym odosobnieniu pod Nowym Jorkiem. O relacji braci i ich bardzo bliskiej więzi. I tu się kończy banał. Każdy rozdział to obrazek z dzieciństwa pisany poetyckim, zapętlającym się językiem. Jak ojciec kopał "okop", jak starszy pan paznokciem nacinał na krzyż ugryzienie komara, bo wtedy jad się nie wchłania, jak to było spać w śpiworach w obcej, pustej fabryce. Ale sielankę widać tylko po przeczytaniu, gdy chce się usunąć z głowy niepokoje. A jest ich tu parę- odmienność rasowa taty- Latynosa i półbeżowych synów, niestabilność psychiczna matki; problem, jak zostać kobietą, jak mężczyzną, gdy jest się, tak jakby z przypadku, matką i ojcem. I sama trudność roli rodzica, który zgadza się, by dzieci zadawały mu krzywdę, by wiecznie chciały więcej, by wzięły wszystko i, dorosłe, uciekły. By były lepsze niż my sami, a rozczarowywały mimo to. Serio, myślałam, że to będzie słodkie i urocze- jak to było być mieszanym dzieciakiem w Ameryce lat 80. Zgubiłam w pamięci fakt, że bycie dzieciakiem nie pozbawia cię traum.