Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kolejna czytelnicza wyprawa do Indii, które w rzeczywistości nie stanowią jednego z moich celów podróżniczych. Może dlatego nie widzę mankamentów wskazywanych w recenzjach tej publikacji. Ja odbyłam całkiem przyjemną wycieczkę po tym tak zróżnicowanym pod względem geoprzyrodniczym, społecznym i ekonomicznym kraju. Podróży pociągami indyjskimi, które jak pisze Autorka są niezwykłą instytucją, „nie tylko dlatego, że można nimi wszędzie dojechać, wyspać się i najeść, spotkać ludzi. W pociągach można po prostu zobaczyć i poznać kawał indyjskiego życia! (…) Nie mogliśmy się nadziwić, że Hindusi, spotykając się i widząc pierwszy raz w życiu, przez wiele godzin podróży mają ze sobą o czym gadać”. W tej relacji nie brakuje szczerości. Pani Joanna Grzymkiewicz-Podołak pokazuje błędy, jakie wraz ze swoim towarzyszem popełnili podczas podróży (mogą stanowić przestrogę nie tylko dla wybierających się do Indii),to, co może męczyć, przeszkadzać, np. „Znów pokój bez okien…”, „Cisza w Indiach? Już pisałam, że w Indiach nie ma ciszy. No, może na krótko, w środku nocy, gdzieś na odludziu. Przede wszystkim dzieli się jednak swoimi „zauroczeniami”, np. „Waranasi trzeba przede wszystkim przeżyć. Trzeba zobaczyć, poczuć, najlepiej wszystkimi zmysłami jednocześnie. I gdyby wśród wszystkich wspaniałości Indii ktoś miał zobaczyć tylko jedną – polecam Waranasi”. Pisze też o tym, czego nauczyli się z Panem Jarkiem o sobie podczas tej podróży: „możemy pojechać wszędzie i tylko od nas zależy, jak nam tam będzie…”, „W Kalkucie staliśmy się, kimś więcej niż zwykłymi podróżnikami – wędrowcami. Nauczyliśmy się dużo więcej i o sobie, i o innych ludziach. Zdaliśmy test, który sami sobie wyznaczyliśmy…” Jaki? Przeczytajcie i sprawdźcie sami.