Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka, która uratowała mi życie, wyciągnęła mnie z traumy trwającej dwadzieścia cztery lata. Skutek jest raczej trwały, ponieważ książkę tę przeczytałem prawie cztery lata temu, a skutek utrzymuje się nadal. Oczywiście, wiem, że zdarzenie, które było przyczyną traumy, miało miejsce i nie wypieram go, myślę o nim, ale już nie tak jak wcześniej. Po prostu uporałem się z tym, a raczej zrobiło się to samoistnie podczas lektury książki Anity Moorjani i później. „Umrzeć, by stać się sobą” zarówno jest jak i nie jest książką dla każdego. Uważam, że powinien ją przeczytać każdy niezależnie od wyznawanej religii i światopoglądu. Niestety, nie jest to takie proste. Nie jest to książka dla twardogłowych gorących wyznawców jakiejkolwiek religii, ponieważ takie osoby odrzucają wszystko, co nie zgadza się z tym, co od urodzenia wkładano im do głowy. Osoby takie wolą trwać przy tym, co już wiedzą, bo tak im jest wygodnie, nie muszą myśleć i zmieniać się. Natomiast osoby o otwartej głowie, umiejące czytać „między wierszami", które nie zgadzają się ze wszystkim, czego się je uczyło, nie poddające się religijnemu, medialnemu, zwyczajowemu i politycznemu praniu mózgu, powinny tę książkę przeczytać i mieć. Autorka przeżyła doświadczenie bliskie śmierci, opowiada o tym, co i jak widziała, co i jak czuła po drugiej stronie, poczuła, jak działa Wszechświat, kim naprawdę jesteśmy, czym jest wymiar duchowy, a czym fizyczny, po co przychodzimy na świat fizyczny. Ogromną zaletą książki jest światopogląd Anity Moorjani, która sama ma ogromny dystans do religii, nie jest wyznawczynią teorii pozytywnego myślenia, o czym sama pisze w jednym z rozdziałów. Przedstawia w nim swój stosunek do tych pojęć i do osób, które na tym zarabiają, pisząc nieskończenie wiele poradników na temat pozytywnego myślenia, które przynoszą tylko więcej szkód niż korzyści. Anita Moorjani niczego nie narzuca, wręcz zachęca do rozważenia. Oczywiście, nie można brać za pewnik wszystkiego, ponieważ autorka nie umarła, ale przeżyła doświadczenie bliskie śmierci, natomiast to, co pisze, należy wziąć pod uwagę, zastanowić się nad tym, konfrontując z tym, co wpajano nam na lekcjach religii i w życiu codziennym przez rodzinę, szkołę i media. Poza tym Anita Moorjani wielokrotnie powtarza, że wszystko, co przeżyła, czego doświadczyła po drugiej stronie, wnioski, jakie z tego wyciągnęła oraz jej cudowne wyzdrowienie, dotyczy JEJ przypadku i nie można uogólniać tego do wszystkich ludzi i ich chorób. W treści razić mogą liczne powtórki tego, co już zostało wcześniej napisane, przez co można to odbierać jako pranie mózgu, natomiast zabieg ten podczas czytania bardzo poprawia nastrój, poza tym po przeczytaniu książki, otwierając ją prawie na dowolnej stronie, można w razie potrzeby znaleźć słowa otuchy. Gdyby od wielu pokoleń od urodzenia przekazywano nam prawdę na temat tego, jak skonstruowany jest Wszechświat/Bóg, żyłoby się nam o wiele łatwiej i przyjemniej. I na koniec - jednej z rzeczy opisanych przez Anitę Moorjani doświadczyłem sam dwa tygodnie przed "przypadkowym" natknięciem się na jej książkę. Była w niej odpowiedź na moje przeżycie, co jeszcze bardziej utwierdza mnie w przekonaniu o prawdziwości doświadczeń autorki. Było to cudowne przeżycie - nigdy w życiu na Ziemi nie przeżyłem czegoś tak przyjemnego i nie widziałem takich kolorów. UWAGA! KSIĄŻKA NIE JEST LEKARSTWEM NA NIEULECZALNE CHOROBY! Zachęcam do zaznajomienia się z książką i nagraniami Elisabeth Iwony Roepcke oraz Alexandra Roberta Gajdzińskiego, oczywiście z odpowiednim dystansem.