Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jestem osobą, która nie raz przekonała się na własnej skórze, że przeznaczenie istnieje i nie ma od niego ucieczki. My możemy tylko je przyjmować oraz kształtować je według własnych potrzeb. Po Twardą szkolę życia sięgnęłam, wydaje mi się, że nie przez przypadek. Po prostu, kiedy trafiłam na ten tytuł poczułam coś dziwnego, silną chęć poznania tego, co kryje się w jego wnętrzu. (pisząc to zdanie odczułam wrażenie deja vu – to chyba coś znaczy, prawda? A raczej powinno). Będąc już po jej lekturze stwierdzam, że to musiało być moje małe przeznaczenie – by poznać życie Aleksandry, bohaterki i jednocześnie autorki książki, które bardzo różni się od mojego. Niebo a ziemia. Uświadomiła mnie, że moje życie to bajka, a przecież mogłabym być jedną z tych dzieci porzuconych przez swoich rodziców, pozostawiona na łasce i nie łasce obcych ludzi… Twarda szkoła życia to autobiograficzna historia autorki. W przedmowie czytelnik dowiaduje się, że jest to forma pamiętnika, zapisem życia, które nie było dla niej łaskawe. Wnikamy w komunistyczne realia, poznajemy Dom Dziecka od środka, jesteśmy świadkami podróży autorki przez życie. Historia ta ukazuje, że tak naprawdę dzieci od siebie się nie różnią. Te, które posiadają rodzinę mają takie same potrzeby jak te opuszczone i zapomniane przez swoich rodziców. Są równie ciekawe świata, kreatywne i potrzebują troski, opieki, cierpliwości oraz miłości. Niestety, Dom Dziecka, nawet ten najlepszy nie wypełni pustki w sercu dziecka, jaką powinni wypełniać rodzice. Powracając do treści. Towarzyszymy bohaterce przez kolejne etapy jej życia – zmiany miejsca pobytu, tułaczki po ulicach Warszawy, przejmującego głodu i zimna, obserwujemy zmagania dziecka z brutalną rzeczywistością, potem młodej kobiety, której marzenia o szczęśliwej rodzinie rozpadają się jak domek z kart. Niekiedy aż trudno uwierzyć, że historia ta jest napisana na faktach autentycznych, a osoby występujące w niej są ludźmi z krwi i kości. Dzieciństwo oraz dorosłe życie bohaterki to istna walka o przetrwanie i godne życie. Wywołuje ona w czytelniku szereg emocji, które wnikają głęboko w jego duszę siejąc przy tym w niej spustoszenie. Ta walka, o lepszy byt, staje się jeszcze bardziej zaciekła, gdy Aleksandra zostaje matką. Od tego momentu wszystkie pozytywne emocje, a przede wszystkim miłość przelewa na swojego pierworodnego, który staje się jej sensem istnienia. Odwaga i nadzieja to znak rozpoznawczy tej młodej, doświadczonej już przez życie kobiety. Jej duch walki ujął mnie do głębi… To niesprawiedliwe, że ja miałam (mam) wszystko: kochającą rodzinę i dom, a ona nie. Ale czy ktoś powiedział, że życie jest sprawiedliwe? Niestety Twarda szkoła życia wywołała we mnie wstyd oraz wyrzuty sumienia. Zaczęłam sobie zadawać pytanie, czy wystarczająco często mówię rodzicom, że ich kocham oraz że jestem wdzięczna za ich trud, troskę oraz opiekę włożoną w moje wychowanie. Przecież mogłam być jednym z nich… Twarda szkoła życia to książka z duszą. Porusza do głębi i wywołuje wachlarz wszelakich emocji. Nie wypuszcza ona czytelnika tak łatwo ze swoich szponów – mimo trudnej formy przekazu. Historia ta przedstawiona jest w formie monologu, z punktu widzenia bohaterki oraz z dużą ilością opisów. Dla niektórych może się to okazać sporym minusem. W takim wypadku przebrnięcie przez książkę może okazać się zbyt dużym wysiłkiem i w konsekwencji czytelnik po prostu się podda. Ja jestem typem, który wyznaje zasadę, co za dużo to nie zdrowo. Mamy tutaj naprawdę wiele opisów, w sumie cała historia jest za nich stworzona, jednakże w tym przypadku treść jest tak dominująca i naładowana emocjonalnie, że ja skupiłam się bardziej na tym, co niesie ze sobą treść, niż w jakiej formie jest podawana czytelnikowi. Mimo tego język książki jest niezwykły, bardzo realistyczny i na wysokim poziomie. Czytanie Twardej szkoły życia było po prostu ucztą dla duszy. Tak naprawdę jest to spowiedź autorki ze swojego życia, która (nie)świadomie daje nadzieję innym dzieciom i wychowankom domów dziecka. Pokazuje, że to my jesteśmy panami własnego losu i to my podejmujemy kroki w kreowaniu swojego życia. Wytrwałych czeka nagroda, która często na początku okazuje się rozczarowaniem. Dopiero z czasem docenia się finał i wyśmieję tego, kto mi powie, że nie mamy wpływu na swoje życie. Mamy. I to jaki wielki. Powiem szczerze – jest to druga najlepsza książka, którą przeczytałam w tym roku. Nie spodziewałam się tego i właśnie w tym miejscu chciałabym podziękować autorce, za tą obrzydliwie prawdziwą, szczerą i przejmującą historię swojego życia. Trzeba mieć w sobie niezwykle dużo odwagi, by powrócić do złych traumatycznych wspomnień, a następnie przelać je na papier. Lektura Twardej szkoły życia okazała się dla mnie niesamowitą wędrówką po nieznanych dla mnie miejscach i sytuacjach. Mam nadzieję, że mimo wszystkich przeciwności losu w końcu znajdzie Pani swoje szczęście, które będzie Pani i tylko Pani. W moich oczach jest i będzie Pani bohaterką, a inni powinni uczyć się od Pani hartu ducha i brać z Pani przykład. Nie poddała się Pani, jest Pani niezwykle odważną i walczącą o swoje życie kobietą – udowodniła to Pani na łamach Twardej szkoły życia. Dziękuję! ~*~ Ten, kto nie jest kochany, zawsze jest samotny wśród tłumu. [1] Kim jest człowiek, który nie ma odruchu współczucia, miłości i zrozumienia? Nikim. [2] O matko naiwności, która kochasz swoje dzieci. [3] To bardzo boli, nic tak nie boli jak świadomość utraty tego, co nigdy nie było i nie będzie. [4] […] ja dotychczas nie spotkałam żadnego mężczyzny, któremu mogłabym dać miłość. [5] W ciągu samotności nabrałam przyzwyczajeń, których ciężko się wyrzec. Nie wyobrażam sobie na przykład, że musiałabym się spowiadać z każdej minuty, poza tym […] w moim uczuciu, którym bym kogoś obdarzyła, byłoby za dużo zaborczości i egoizmu. Wiem, że sama zniszczyłabym związek i zabiła miłość drugiej osoby, zdaję sobie sprawę, że skrzywdziłabym niewinnego człowieka, zabierając mu jego marzenia. Czy mam takie prawo […]? Nie, nie mam takiego prawa, dlatego kiedy widzę, że ktoś chce zainwestować we mnie swoje uczucie, sama je niszczę. [6] [o ludziach, głównie o mężczyznach] Żadnemu z nich nie przyjdzie na myśl pytanie, dlaczego ona stoi na ulicy. Kiedy rozpoczął się dramat jej życia, stoczyła się. Przecież nikt nie rodzi się pijakiem, czy prostytutką, wszystko jest łańcuszkiem wydarzeń. [7] My musimy otworzyć nasze serca dla tych, którzy są w potrzebie. [8] Śmierć jest kresem naszego istnienia, a nasze ciała to tylko zwiędłe liście na drzewie życia. [9] […] każdy człowiek sam dźwiga swój los. [10] Przekonałam się, że to nie sam człowiek decyduje o sobie, człowiek może jedynie pomóc swojemu losowi. [11] […] nareszcie zrozumiałam na czym polega szczęście. To dwoje ludzi buduje mieszkającą w rodzinie harmonię, poczucie bezpieczeństwa. To dwoje ludzi buduje dla swojego potomstwa ciepło rodzinne. Dom jest rzeczą martwą, która jest jedynie dodatkiem do szczęścia dwojga kochających się ludzi. [12] ___ [1] TABOR A.J.: Twarda szkoła życia. Gdynia: Novae Res 2013, s. 10. [2] Op. Cit., s. 64. [3] Op. Cit., s. 148. [4] Op. Cit., s. 260. [5] Op. Cit., s. 355. [6] Op. Cit., s. 356. [7] Op. Cit., s. 361. [8] Op. Cit., s. 362. [9] Op. Cit., s. 370. [10] Op. Cit., s. 391. [11] Op. Cit., s. 392. [12] Op. Cit., s. 396. [http://www.dzosefinn.blogspot.com/2013/12/tabor-aleksandra-jolanta-twarda-szkoa.html]