Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Poziom tej książki jest żenująco niski. Moje oczekiwania były spore, niestety – jest to niewymagające romansidło, różniące się od innych tylko tym, że jego bohaterowie są odmiennej orientacji lub transseksualni. Od literatury wymagam zawsze czegoś więcej, a pomysł na tę książkę był – nawet całkiem dobry. Jednak już od początku coś jest nie tak... dziewczyna postanawia (w jednej chwili!) „przebrać się” za chłopaka i wyjechać w tym „przebraniu” do Paryża, by tam rozpocząć nowe życie. Ani przez chwilę nie wierzę w jej transseksualizm, wydaje się to być jedynie chwilową „zachcianką”. W Paryżu spotyka ludzi różnej orientacji i nawiązuje romans z kobietą. Głównym wątkiem tej książki nie jest to, o czym ona myśli, jak się czuje w nowym życiu („przebraniu”),o co pyta samą siebie, jak cierpi (bo czy można w takiej sytuacji nie cierpieć?),tylko to, czy (i kiedy) jej tajemnica wyjdzie na jaw. Jednak gdy ludzie z jej otoczenia odkrywają prawdę, wcale nie jest przerażona, jest jej to obojętne. A teraz kilka przykładów. Monologi wewnętrzne? Rozterki, wątpliwości? Oczywiście: „Rozmyślała. O Mirnie, jej siostrze, matce, o Dalilu, o tym, co powiedział, zasugerował, zaproponował w kwestii wystawienia jej waz.” (s. 59) Rozmyślania są? Są... Język? Chciałby być poetycki: „Któregoś wtorkowego wieczoru, gdy medytowała zanurzona w kąpieli pachnącej kwiatem pomarańczy (...)” (s. 54); „Bardzo lubię obserwować rzekę. Skłania mnie to do marzeń.” (s. 89); „Zupełnie jakbyśmy stali na dziobie zielonego okrętu niosącego nas w podróż po mglistych odmętach.” (s. 91). Jednak najbardziej godnym pożałowania wątkiem jest pojawiająca się co kilka(naście) stron, zapisana kursywą opowieść o Kupidynach, mieszkających w chmurkach i mających wpływ na uczucia bohaterów książki. „Kupidyny Pimmi i Giuseppe napięły swoje łuki jednocześnie, uśmiechając się przy tym do siebie przez zamgloną tęczę: serca, które już kiedyś kochały, wymagały dużo większej precyzji i delikatności we wdrażaniu Zasad Potencjału Miłości.” (s. 116) Szczególny nacisk kładzie Autorka na postać wyjątkowo niezdyscyplinowanego Amora, opiekującego się uczuciami głównej bohaterki... Opowieść ta dużo lepiej sprawdzić by się mogła jako przewodnik po Paryżu (a nie po ludzkich emocjach),czy książka kucharska (jednak daleko jej do opisów Murakamiego). Polecam „Kiedy Amor traci głowę” jedynie miłośnikom romansu (ale nie homofobom),jest to lekka, niewymagająca lektura. We mnie nie pozostawiła po sobie nic oprócz zażenowania.