Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Lech Niemojewski (ur. 26 sierpnia 1894 w Sosnowcu, zm. 11 października 1952 w Warszawie) – polski architekt, profesor na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, syn pisarza Andrzeja Niemojewskiego. Jego żoną była Jadwiga, córka Adama Dobrowolskiego i Genowey Dobrowolskiej (zd. Szczepankiewicz).

Uczył się w V gimnazjum w Warszawie. Rozpoczął w roku 1912 studia matematyczne w Towarzystwie Kursów Naukowych, w następnym roku rozpoczął studia architektury, najpierw we Lwowie, potem na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, a także w latach 1916-1922 grafikę w Szkole Sztuk Pięknych.

Brał udział w wojnie polsko-rosyjskiej. Studia architektoniczne ukończył w roku 1922. Po zgonie prof. Stanisława Noakowskiego 1928 objął katedrę historii sztuki. W roku 1933 otrzymał stopień profesora nadzwyczajnego.

W roku 1926 zrealizował projekt willi w Wejherowie. Zrealizował też projekty kościoła w Białymstoku, Instytutu Propagandy Sztuki w Warszawie oraz willę prof. Tadeusza Pruszkowskiego w Kazimierzu Dolnym.

Był autorem wnętrz statków pasażerskich MS Piłsudski i MS Batory.

W roku 1938 został odznaczony Krzyżem Komandorskim francuskiej Legii Honorowej.

W czasie walk o stolicę we wrześniu 1939 był komendantem Straży Obywatelskiej na Mokotowie. W czasie okupacji wykładał na tajnym Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Po upadku powstania warszawskiego współpracował przy organizacji Wydziału Architektury z tymczasową siedzibą w Lublinie.

We wrześniu 1945 prof. Niemojewski objął katedrę Historii Sztuki i Architektury Średniowiecznej na warszawskim Wydziale Architektury. Pełnił funkcję dziekana Wydziału w roku akademickim 1947/1948. W roku 1952 został pozbawiony funkcji profesora. Pretekstem do nagonki stała się książka Profesora „Uczniowie Cieśli” której aktywiści partyjni zarzucali niezgodność z obowiązującą wówczas ideologią.http://