Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Armie starożytnej Persji" to praca zdecydowanie bardziej archeologiczna niż historyczna. Z szerszego pojęcia, jakim niewątpliwie jest "armia" Autor wybiera przede wszystkim "uzbrojenie", ze szczególnym uwzględnieniem kategorii "łuk" (w życiu nie przeczytałem tyle o azjatyckich łukach, co tutaj). Ma to swoje zalety, bo znaleziska archeologiczne, fragmenty pancerzy i broni zostały naprawdę dokładnie przeanalizowane. Za mało natomiast jest o tym, jak Achemenidzi, Arsakidzi i Sasanidzi prowadzili swoje wojny. O ile jeszcze w przypadku tych pierwszych mamy do czynienia z analizą kilku starć z Grekami, to w dalszych partiach książki takich rozważań właściwie nie ma. To spory mankament tej pracy. W moim odczuciu Autor za bardzo rozwodzi się nad znaleziskami archeologicznymi i snuje analogie z wojskowością nie tylko Wielkiego Stepu (to akurat potrzebne, zwłaszcza w kontekście Partów),ale i Chin, Japonii, Korei... Za dużo tego wszystkiego w pracy nie nazbyt obszernej, zwłaszcza że dzieje się to kosztem przedstawienia kampanii perskich. Najgorzej to wygląda w przypadku Sasanidów: rozdział o nich liczy 54 strony (sic!),z czego 16 to ilustracje. Czy o czterech wiekach wojskowości sasanidzkiej można tyko tyle powiedzieć? Ta partia książki pogarsza moją na jej temat opinię. A przecież i poprzednie części nie są wybitne. Dobór bibliografii jest oględnie rzecz ujmując dość ogólny i pobieżny, w pracy mnóstwo jest literówek i innych redakcyjnych niedociągnięć. Polecić można miłośnikom - jak to niektórzy mówią - "dzidologii stosowanej", bo historyk i iranista będzie nierad. Tomasz Babnis