Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ocena książki pełnej dziwnych wtrąceń - o wspaniałości Armii Radzieckiej, komunistach takich to a takich, Rosjanach (chociaż o Rosji po rewolucji antyrosyjskiej nie może być mowy) tylko w superlatywach i... fascynującym sposobie narracji dotyczącym ataku z 17 września, przemilczeniu informacji o Katyniu - i wydanej w 1964 jest trudne. Bo trudno określić czy maczał w tym palce cenzor, czy jednak nie musiał. A to dodaje pytań np. o prawdziwość pewnych wydarzeń. Tak, czy owak - opis obrony Stolicy w 1939 jest wstrząsający. Książka specyficznym stylem autorki (mnie się akurat podoba) pokazuje skalę trudnego do opisania okrucieństwa Niemców podczas okupacji, kilka dni podczas Powstania (na peryferiach, bo na Woli),a później poniewierkę wokół Warszawy, aż do zmiany okupanta i powrotu do ruin tzw. robinsonów. Styl jest surowy, często pojawiają się zdania bez czasowników. Pomimo tego i natłoku informacji, czyta się książkę nad wyraz sprawnie. Co szczególnie ciekawe - autorce udało się przemycić wspomnienia o radzieckich nalotach na Warszawę, podczas których szczególnie cierpiała ludność cywilna (bombardowanie wojsk niemieckich stacjonujących w dużym rozproszeniu na terenie obdartej z przemysłu Warszawy, to pomysł albo kuriozalny, albo kolejny przykład makiawelizmu Dżugaszwilego).