Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niesiona głosem złaknionej bliskości i miłości nieszczęśliwej siedemnastolatki. Utkana nićmi rzeczywistości, oddanej nad wyraz obrazowo, oraz subtelnego realizmu magicznego. Kompilująca barwną narrację z emocjonalną głębią, tworzącymi mariaż do cna poruszający. „Córka weterynarza” to powieść, która zaskakuje już samą treścią wprowadzenia i przedmową autorki – już oba teksty niejako przypominają swoistą powieść. Fundamentalna fabuła portretuje natomiast obszerną znaczeniowo definicję samotności, która niczym całun spowija codzienność straumatyzowanej nastolatki. Dotykając najczulszych strun wrażliwości odbiorcy, Barbara Comyns obrazuje wizję rodzinnego dramatu naznaczonego startą i biernością, która brutalnie ewoluuje w krzywdę, zarazem nieustannie odczuwalną aurą lęku unoszącego się w domu na przedmieściach Londynu. I choć opis sugeruje powieść, w której zaaranżowano spektakl cierpienia zwierząt, to autorka nie nurza się w przybliżaniu ich fizycznej udręki, stwierdza wyłącznie zaistniałe okoliczności, zdecydowanie intensywniej koncentrując się na uwypukleniu zła, które może skrywać się w duszy człowieka. Niewątpliwie to kompozycja niepozorna w obliczu niepokaźnej liczby stron, ale ewidentnie zanurzona w emocjonujących doznaniach, nieoczywista, odważnie otulona magią o realnej wymowie. I wreszcie pozostawiająca z pustką w sercu oraz chaosem myśli po dotarciu do finalnej przestrzeni. To przede wszystkim historia Alice, stojącej u progu dorosłości dziewczyny, która doświadcza nieuchronnego pożegnania z ukochaną matką, odrzucenia i odmienianego przez wszystkie przypadki poniżenia. Alice, jakby nieobecnej w rzeczywistym świecie, jakby zapomnianej przez wszystkich – wszak już sam tytuł intencjonalnie akcentuje mglistość jej tożsamości, określając ją mianem córki weterynarza. I wtedy senne majaki, osobliwie wdzierające się w namacalną teraźniejszość, stają się nośnikiem upragnionej ucieczki. Jednak prowadzą też do tragedii, która jawnie zatrważa, przy tym pozostawiając lukę niedopowiedzeń do snucia własnych interpretacji. Barbara Comyns na kartach swojej powieści kontrastuje zachwycające kolorytem, fragmentarycznie wręcz idylliczne scenerie z bezwzględną i bolesną w odbiorze kreacją ludzkiej nieczułości oraz brakiem empatycznych odruchów, która mocno utrwala się pod powiekami. Ta mozaika intryguje, wstrząsa, wreszcie wznieca refleksje, a tym samym tworzy prozę o uniwersalnym charakterze, której przekaz wciąż żywo jawi się w aktualnych realiach. Przesiąknięta baśniowym mrokiem i oniryzmem, osnowa eksponuje bowiem środowisko zdominowane przez nikczemność i wielowarstwową przemoc. Co więcej, świadomość odszukanych w opowieści kwestii biograficznych autorki znacznie intensyfikuje odczucia po lekturze. Metaforyczna, niepokojąco nieprzenikniona i wyzuta z banalności, na kanwie literatury pięknej referuje o sile, która tkwi w kobiecych wizerunkach. To okryta surowością wiwisekcja patriarchatu, nakreślona z poetyckim pięknem, klimatyczną melancholią i dosłownością permanentnego strachu.