Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pewne stare porzekadło mówi, że śmiech to zdrowie, zresztą jego zbawienny wpływ został udowodniony - oprócz wydzielania endorfin, czyli hormonów szczęścia, następuje rozluźnienie mięśni i relaksacja całego organizmu. Autorzy książki pt. „Uzdrawiająca siła śmiechu” są psychoterapeutami, stosującymi w czasie sesji metodę prowokatywną, rozwiniętą przez Franka Farrelly’ego. Całkowicie pewni sposobu, w jaki postępują ze swoimi pacjentami, stworzyli pozycję, która ma przybliżyć czytelnikowi to zagadnienie. Książka napisana przez Eleonore Höfner oraz Hansa-Ulricha Schanchtnera zapoznaje potencjalnego odbiorcę z metodą, która opiera się głównie na prowokacji oraz wywoływaniu śmiechu. Pomaga w rozładowaniu napięcia i stworzeniu pozytywnej atmosfery, dzięki której, rozmówca będzie czuł się swobodnie. „Uzdrawiająca siła śmiechu” nie jest typowym poradnikiem, ponieważ nie znajdziemy w nim wypunktowanych i dokładnie wyjaśnionych rad, mówiących, w jaki sposób powinniśmy postępować. Autorzy książki przekazują odbiorcy wiedzę na temat stosowania tego sposobu rozmowy w dość nietypowy sposób. Mianowicie: wszystko zostaje porównane do sesji, które mają miejsce w gabinecie psychoterapeuty. W czasie lektury, czytelnik będzie miał szansę zapoznać się z metodami, wykorzystywanymi w trakcie rozmowy z pacjentem. Aczkolwiek nie wydaje mi się, aby tego typu przykłady były w stanie dotrzeć do odbiorcy. Jednak rozmowa partnerów, dziecka a rodzica znacznie się różni od tej prowadzonej z osobą, która dostaje za to pieniądze. Z każdą kolejną stroną moje zdziwienie rosło, ponieważ spodziewałam się zupełnie czegoś innego. Zamiast tego, otrzymałam – w głównej mierze – przewodnik po zawodzie psychoanalityka, dzięki któremu czytelnik ma okazję poznać wady oraz konsekwencje płynące z wykonywania tej profesji. Prawdę, dotyczącą maski, którą przywdziewa każdy psychoterapeuta oraz tajemniczych spotkań, za które otrzymują nie małe honoraria. Nie będę ukrywać, że owa publikacja całkowicie mnie zawiodła. Język, który miał zachęcać czytelnika do czytania, nużył i męczył. Co prawda, od czasu do czasu zawarty w książce humor oddziaływał na mnie i przywoływał na mojej twarzy uśmiech, aczkolwiek nawet on, nie zdołał jej obronić. Ciekawym natomiast urozmaiceniem lektury było przywołanie przykładowych rozmów z wybranych sesji terapeutycznych. Ten zabieg miał na celu pokazanie, na czym opisana metoda polega i w jaki sposób można ją wykorzystywać, jednak, tak jak wcześniej wspomniałam, nie wyobrażam sobie, aby np. dziecko rozmawiało z rodzicem przy użyciu metody prowokatywnej. Co prawda, autorzy próbowali udowodnić, iż jest to możliwe, jednak zaprezentowany przez nich przykład odpowiedzi nie usatysfakcjonował mnie. Opisana technika w żadnym stopniu mnie nie przekonuje, ponieważ sposób jej przekazania nie przypadł mi do gustu. W wybranych rozmowach niezmiernie irytowała mnie maniera terapeuty, który - w moim odczuciu - traktował kobietę, jak coś gorszego i na ogół stał po stronie jej partnera. Książka nie zdołała spełnić moich oczekiwań, dlatego nie wiem, komu mogłabym ją polecić.