Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czytając tę książkę, naprawdę się cieszyłam, że mi nigdy nic takiego nawet w małym procencie(co bohaterom) się nie przydarzyło. A też parę razy pod namiotami na wakacjach byłam. Bohaterami książki jest pewna rodzina i ich wakacyjne perypetie.Poznajemy Emmę gdy ma 3 lata.I zaczyna się pierwszy urlop, na który jej rodzice postanawiają jechać pod namiot.Takich wyjazdów będzie 10, tyle jest rozdziałów, każdy to inne wakacje. Jest początek lat 70-siątych, a rodzice Emmy są nauczycielami, co jak wiadomo,bez względu na czasy; na państwowym etacie nauczyciele milionerami nie są,czyli muszą na wakacje i w czasie ich trwania oszczędzać. W książce jest wiele zabawnych sytuacji, ale chyba tylko dlatego, że one nas nie dotyczą.To tak jak z kimś kto śpiesząc się na ważne spotkanie,czy do pracy nagle się potknął i wylądował w kałuży błota, a przy okazji rozbił sobie kolano,albo nabił guza,jemu na pewno do śmiechu nie jest.Choć przechodzący obserwator pewnie miał by niezły ubaw. Gdy się mocniej zastanowić to większość zdarzeń w książce, jest przerażająca tym bardziej,że wszystko zdarzyło się na prawdę.Jednak napisana w sympatyczny,choć nie bez ironii sposób. Oczywiście zdarzają się i miłe chwile.I chyba tylko dzięki nim, ta rodzina rok po roku miała nadzieję, na udany urlop. Ja po pierwszych bym się załamała. Mimo wszystko polecam:)