Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pozwala zrozumieć co sprawia że nasz mózg zaczyna odczuwać głód oraz co musi zaistnieć, żeby ów głód minął. Gdybym miał streścić tę pozycję do kilku akapitów, to brzmiały by one tak jak poniżej. Zapach jedzenia, kostki lodu lub inny bodziec warunkowy (wyuczony) skutkuje reakcją łaknienia, wzrasta stężenie dopaminy w mózgu, która motywuje do działania; sprawia, że zaczynamy pożądać daną rzecz ("muszę to mieć"). Spożywamy więc ją, stężenie dopaminy jeszcze bardziej wzrasta (u uzależnionych do wyższego poziomu niż u innych). Tutaj pojawia się drugi związek neurochemiczny - serotonina. Działa ona uspokajająco, autor przypisuje jej dwa słowa: "mam to". Wzrost jej stężenia zmniejsza wpływ działania dopaminy, a jak osiągnie ona pewien poziom to mówimy o stanie biorownowagi mózgu - mózg jest nasycony (w efekcie poziom dopaminy i serotoniny jest wysoki). W tym miejscu trzeba nadmienić, że są dwa rodzaje substancji: takie których spożycie skutkuje bezpośrednim zwiększeniem stężenia serotoniny (opioidy) - szybkie osiągnięcie biorownowagi; oraz takie, którym towarzyszy niewielki i opóźniony wzrost stężenia serotoniny: alkohol czy niezdrowe jedzenie. Dlatego jeśli jesteśmy uzależnieni od słodkiego to po zjedzeniu kawałka czekolady chwytamy kolejny, mózg chce go bardziej niż poprzedni kawałek (wyraźnie zwiekszone stężenie dopaminy bez porównywalnego wzrostu serotoniny - głód się zaostrza - dopamina nie napotka przeciwdziałania serotoniny). Podobnie w przypadku alkoholu. Alkoholik po spożyciu jednej butelki weźmie kolejną i tak aż do utraty przytomności. Czyli jak wzrośnie poziom dopaminy powinniśmy zrobić coś co sprawi, że wzrośnie również stężenie serotoniny. Istenieja leki o takim działaniu, istnieją też spotkania z ludźmi o podobnych problemach (np. AA),które długofalowo mają wpływ na zwiększenie stężenia serotoniny poprzez walkę ze skutkami okresu abstynencji: depresja, zmęczenie, wyczerpanie fizyczne. Istnieje też metoda neurosprzężeń: tworzenie wizualizacji abstynencji/odrzucenia danej substancji. Książka napisana została w oparciu o wiele wiarygodnych źródeł, ale sposób w jaki została napisana sprawia, że nie wiadomo do końca czy to co w danym momencie czytamy jest faktem czy subiektywnym sposobem pojmowania danej kwestii przez autora. Na nasze szczęście w książce nie brakuje przypisow, które chronią nas po części przed błędnym zrozumieniem. Jeśli ktoś jest zainteresowany tematem, to poszukał bym czegoś nowszego. W ciągu 20 ostatnich lat moglo się sporo zmienić w rozumieniu funkcjonowania mózgu oraz w formach leczenia uzależnień. Ta pozycja czekała 10 lat zanim znalazłem dla niej czas ;)