Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Szparkim krokiem wtargnął na warszawskie salony. Afektem darzyły go wszystkie niewiasty. Zazdrosnym spojrzeniem obdarzali konkurenci. Mnie jednak pozostał ambiwalentny stosunek. Z jednej strony autor pozytywnie zaskoczył znajomością nietypowego odzienia, zwyczajami i oprzyrządowaniem ówczesnego „hipstera”- główny bohater może się pochwalić bardzo specyficznymi zainteresowaniami. Poza brawurowymi akcjami i detektywistycznym kunsztem furorę w Generalnej Guberni robi rozbijając się po mieście na welocypedzie (naturalnie, jest to nowinka technologiczna z ostatnim Targów Nauki). O poranku zwykł brać zimną kąpiel, by później uprawiać gimnastykę. Nie jest mu obca również medytacja, zaś sportowy duch objawia się niezwykłą zwinnością w czasie obławiania złoczyńców. Byłoby cudownie przeczytać o zwyczajach i zainteresowaniach wysoko ustawionych obywateli. Niestety autor zdecydował się dodać do tej fenomenalnej części wątek kryminalny… Cóż, wielka to szkoda. Poprzestanie na poradniku „jak poznać hipstera w XIX wieku” byłoby w moim odczuciu znacznie lepszą decyzją. Powieść Panu Melchiorowi nic a nic nie wyszła. Poszczególne wątki zdają się być pozszywane naprędce niechlujnym ściegiem- autor skacze z tematu na temat, na żadnym się właściwie nie skupiając, żadnego z nich nie tłumacząc do końca, wprowadza zbyt wiele wątków, zaś kryminalna zagadka zdaje się nie być szczególnie ważna. Źle dobrane ingrediencje i proporcyje!