Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kupiłam tę książkę za 10 zł w supermarkecie. No cóż, wspomnienia szkolne. Nie chcę się jakoś bardzo pastwić, ale taka prawda, że każdy z nas ma takie wspomnienia. Autor chyba chciał zostawić po sobie jakieś myśli chyba z powodu poczucia przemijania. Taka opowiastka dziadka do wnuczków. Być może autor nie ma rodziny. Nie czyta się tego źle, ale tez nie jakoś specjalnie dobrze napisane. Dużo szczegółów, nazwisk i innych informacji, które raczej nie wzbudzają szczególnych emocji u czytelnika. W sumie też mogłabym takie coś napisać, a jednak daruję sobie i innym, bo w ramach samokrytyki - wiem, że moje wspomnienia to najbardziej obchodzą, ale mnie :) Każdy z nas przemija, choć na co dzień ta myśl jest kompletnie wypierana. Każdemu z nas wydaje się, że jest szczególny i wyjątkowy, i to prawda. To bardzo trudne wyobrazić sobie swoje nieistnienie, bo każdy z nas to jakiś świat. A jednak za 100 lat po prostu śladu po nas nie będzie. Taka prawda. Książka skłania do przemyśleń nad przemijaniem i tym, że każdy w duszy wciąż jest 16-latkiem. Jednak książka ta to po prostu spis wspomnień. Pamiętam, ze kiedyś było w modzie pokazywanie innym na płytach VHS nagrań ze studniówek swoich dzieci i jedyną osobą, którą to emocjonowało, była ta osoba bezpośrednio zainteresowana :) Tak to już jest, że jesteśmy, potem nas nie ma i tak naprawdę nikt nie będzie się nad nami zastanawiał, tak jak my teraz nie zastanawiamy się nad konkretnymi ludźmi, którzy żyli 100 lat temu. Tak na marginesie, to książka trochę dziwnie wydana - ciężkie okładki i szkolny styl, ale wyszło jakoś tanio pod względem wydawniczym. Trochę szkoda, bo zamiast zachęcenia do kupna, to odstrasza.