Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Prawie każdy z nas zna opowieści o młodzieńcach o jasnych oczach i duszach pełnych muzyki; nie da się czytać ich za często, ale ciężko byłoby nie czytać ich w ogóle. Niosą one ze sobą pewną niewinność, dla nas, obciążonych doświadczeniami dwudziestego wieku, niezupełnie już dostępną. Opublikowane w 1912 roku „Przygody” to jedno z ostatnich tchnień tej niewinności. Nie bez powodu ciągle krzyżują się w tej powieści motywy francuskie i brytyjskie; Locke wziął od obu narodów, co mają najlepszego – od żabojadów umiłowanie życia, a od Wyspiarzy znakomity dowcip. Można utyskiwać na brak psychologicznej głębi czy na nieodmiennie szczęśliwe zakończenia każdej z historyjek, lepiej jednak wziąć przykład z Arystydesa Pujola i spożytkować energię na bardziej wartościowe zatrudnienia, jak adorowanie niewiast czy wyolbrzymianie swych dokonań.