Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Natknęłam się na tą książkę na pchlim targu w Malezji: poszarpaną i poplamioną. Zainteresowała mnie kolorowa okładka i ten dramatyczny tytuł. Dokładnie oddaje beznadziejną sytuację Fauziyi, która w pewnym momencie sama nie wie, czy ktoś ją w ogóle wysłucha i woli poddać się i wracać do męża na bycie obrzezaną w Togo. Poznajemy Fauziyę jako młodą dziewczynkę dorastającą szczęśliwie w swojej ojczyźnie. Rysuje nam krótką historię swojej rodziny i togijskie obyczaje. Wspaniale przygotowuje do zrozumienia tamtejszej kultury, a także pokazuje różnice kulturowe z Zachodem (uwydatnione zwłaszcza przy rozmowach z amerykańskimi urzędnikami). Po dość długim wstępie następują już dramatyczne wydarzenia: śmierć ojca, przymusowy ślub, ucieczka, uwięzienie w Stanach i walka o wolność. Wszystko z perspektywy Fauziyi, która nie orientuje się do końca co robią dla niej daleki kuzyn i jej młoda adwokatka. Książka napisana jest bardzo prostym językiem, ale to przecież wspomnienia, więc nie chodzi o porywającą stylistykę. Ważna jest treść, a ta porusza. Pewnie gdyby była fikcją literacką, trudno by było w nią uwierzyć, ale nie jest. To prawdziwa historia o jednym z najgłośniejszych procesów imigracyjnych wczesnych lat 90-tych, a jednocześnie jeden z pierwszych przypadków problemów rytualnego obrzezania dziewczynek i młodych kobiet w Afryce. Ukazuje bezduszność procesów imigracyjnych i urzędników, sam problem azylu i praw człowieka, a przede wszystkim to, co opisał już Kafka: ludzką jednostkę wobec wielkiej instytucjonalnej machiny. Gorąco polecam!