Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Komisarz Kluftinger otrzymuje w prezencie darmowy pobyt w luksusowym hotelu w górach. Zabiera za sobą małżonkę oraz doktorostwo Langhammer. W odciętym od świata hotelu zamordowany zostaje jeden z gości i zamiast zaplanowanej zabawy w śledztwo, odbywa się śledztwo prawdziwe, raczej niezbornie prowadzone przez naszego dzielnego komisarza, przy udziale nieznośnego doktora Langhammera. Intryga kryminalna jest poprawna, choć banalna. Nawiązuje do Morderstwa w Orient Expressie, co jest nawet sympatyczne. Styl autorów (lub tłumacza) jest trochę szkolny, dialogi drewniane. Postaci głównych bohaterów przerysowane. Ma być zabawnie, a dowcip polega głównie na przejaskrawianiu stereotypowo niemieckich przywar i przesądów Kluftiego, jego niezdarności i dziecinnych zachowań; wyśmiewaniu się z konfliktu między Kluftingerem a Langhammerem, przygód spotykających obu panów. Sposób narracji i natura tych wydarzeń i przekomarzanek nadaje się raczej do powieści przygodowej dla młodszej młodzieży (np. turlanie się starszych panów po zboczu aż do podnóża gór na skutek upadku z sanek) niż do kryminału dla dorosłych. Raczej to wszystko niezdarne, mimo to ma swój urok. Pełen uprzedzeń, ale jednocześnie sympatyczny i ludzki Kluftinger, silne osadzenie w realiach regionu i brak pretensji, sprawiły, że jednak przeczytałam tę książkę do końca i właściwie, muszę przyznać, że mi się podobała. Co więcej, jest to druga książka z serii, którą czytałam, więc wiedziałam, na co się piszę, sięgając po nią. Polecić jej jednak nie mogę, no i będzie mi szkoda kasy na kupienie kolejnych tomów, jeśli zostaną wydane po polsku (dwa tomy dostałam w prezencie).