Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kopyta koni uderzają o bruk, dorożka trzeszczy, a miasto zdaje się być pogrążony we śnie. Wiatr spokojnie tańczy w koronach drzew, a widok z okien jest ograniczony przez gęstą mgłę, która ukryła świat. W takiej scenerii łatwo o dreszcze na karku, nawet jeśli wydaje nam się, że jesteśmy bezpieczni. Bo cóż takiego miałoby się stać? Przecież to nie tak, że zakochaliśmy się w kobiecie, która zdaje się być przeklęta. Prawda? Carl, młody lekarz, odkrył na własnej skórze jak niebezpieczna bywa miłość i jak wiele poświęceń wymaga. Zakochał się bowiem w pięknej gwieździe londyjskiej opery i nie potrafił jej twarzy wyrzucić z głowy. Tonął w uczuciu, a z każdym spotkaniem stawało się ono jedynie silniejsze i za nic miało głos rozsądku. Na przeszkodzie jego wielkiej miłości jednak nie stała jedynie długa kolejka wielbicieli artystki, ale również coś bardziej mrocznego. Coś, co mogło przynieść mu zgubę. Zaczęło się bardzo dobrze, środek był jeszcze okej, ale końcówka już zaniżyła poziom całej powieści. Arnold Bennett potrafił czytelnika zaangażować, ale trudno było mi współczuć nielubianym przeze mnie bohaterom (większość z nich jedynie działa mi na nerwy, szczególnie Carl) a i rozstrzygnięcie poszczególnych wątków okazało się być dla mnie niesatysfakcjonujące. Już około połowy powieści zaczęłam podejrzewać, że "Duch" stanie się dla mnie jedynie chwilowym umilaczem, ale koniec końców okazała się ona zbyt płaska nawet na to miano. Widziałam kilka zadowolonych głosów, więc najwyraźniej wciąż są ludzie, którzy odnajdują w niej urok, ale niestety moje serce stoi bardzo daleko od tego grona. Dotrwałam do końca, ale ostatnie rozdziały już bardziej mnie męczyły niż dostarczały rozrywki, więc... Cóż. Arnold Bennett raczej już nie pojawi się na mojej liście lektur. przekł. Jerzy Łoziński