Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Sorry” to książka, przy której złamałam swoją zasadę czytania z otwartym umysłem i nie sugerowaniem się opisem i komentarzami. Jest to również kolejna książka, która przeleżała na półce dwa lata, zanim w końcu ją ruszyłam. Okładka krzyczy, że to przerażający thriller psychologiczny, a opis jest bardzo intrygujący. Na którejś facebookowej grupie, pod jednym z postów dotyczących książek wbijających w fotel ktoś wymienił również „Sorry”. Cóż, mam zgoła inne odczucia. Czwórka przyjaciół otwiera agencję, która ma za zadanie... przepraszać. Wbrew wszelkiemu rozsądkowi firma prężnie się rozwija – do czasu zlecenia, które bezpowrotnie zmienia życie każdego z nich. Po przeczytaniu 10 stron pomyślałam, „kurczę, to może być mocne”. No niestety, nie. Pomimo poruszenia poważnego tematu, jakim bez wątpienia jest pedofilia, historia mnie jakoś szalenie nie porwała, a już na pewno nie wbiła w fotel. Złamałam kolejną ze swoich zasad dotyczącą ignorowania wszelkich wskazówek prowadzących do wyjaśnienia. W tym wypadku naprawdę szybko zorientowałam się kto jest kim, bez zbędnego zastanawiania. Bohaterowie nie są za grosz wyraziści. Każde z nich to swoiste lelum polelum, bez żadnego pomyślunku. Wątek miłosny autor wrzucił chyba tylko dlatego, że opowieść bez seksu to nie opowieść. Starszy pan to już w ogóle czysta fantastyka - zwłaszcza pod koniec książki. Najciekawszą i najbardziej złożoną postacią pojawiającą się w książce jest Sundance. Pomimo tylu wad, uważam, że jest dużo dużo gorszych pozycji niż ta i w ogólnym rozrachunku nie wypada tak tragicznie. Jest po prostu ok. Przeczytałam w jeden wieczór, niestety rezygnując z własnych zasad, po raz kolejny przekonałam się, że nie warto się nastawiać, bo szybko można się rozczarować.