Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Oto kolejna lektura, z którą spędziłam ostatnie tygodnie celem poszerzenia swojej wiedzy o pisarzach poruszających temat Palestyny. Emil Habibi urodził się w 1921 w Hajfie, a poniższa powieść uważana jest za jedną z najwybitniejszych utworów prozy arabskiej. Nazwa powieści pochodzi od połączenia arabskich słów oznaczających pesymistę i optymistę. By opisać losy swojego bohatera styranego przez historię, Habibi wybrał formę satyry, która zwyczajowo odciąża czytelnika, ale tutaj trudno się śmiać. Opowieść zaczyna się od listu Saida, który kieruje do nienazwanego nadawcy, gdzie opisuje swoje losy po wypędzeniu podczas wojny arabsko-izraelskiej w 1948r. Said nie chce jednak pozostać wygnańcem i wraca nielegalnie, by pracować w służbie zaborcy. Od tej pory narratora spotykają przedziwne i dramatyczne sytuacje. Habibi stworzył bohatera uwikłanego w meandry historii, który za każdym razem kiedy próbuje postąpić słusznie, to nie ma ucieczki od losu bycia innym, bycia wygnańcem, nie ma półśrodków, nie ma litości dla jego przyszłej rodziny i jego samego. Ta mała niewielka książka i jej pozornie wolny narrator zapadają w pamięć. Niech przemówi do Was sam: „Opowiem o sobie rzeczy najdziwniejsze, jakie przydarzyły się człowiekowi od czasu cudu Mojżeszowego, zmartwychwstawania Chrystusa i wyboru małżonka Lady Bird na prezydenta Stanów Zjednoczonych. A więc zniknąłem, ale nie umarłem. Nie zabito mnie na libańskiej granicy, jak się niektórym zdawało. nie przyłączyłem się do fedainów, jak obawiali się moi znajomi. Nie gniję też zapomniany w jakiejś więziennej celi.” tłum. Hanna Jankowska