Oto kolejna lektura, z którą spędziłam ostatnie tygodnie celem poszerzenia swojej wiedzy o pisarzach poruszających temat Palestyny. Emil Habibi urodził się w 1921 w Hajfie, a poniższa powieść uważana jest za jedną z najwybitniejszych utworów prozy arabskiej. Nazwa powieści pochodzi od połączenia arabskich słów oznaczających pesymistę i optymistę. By opisać losy swojego bohatera styranego przez historię, Habibi wybrał formę satyry, która zwyczajowo odciąża czytelnika, ale tutaj trudno się śmiać. Opowieść zaczyna się od listu Saida, który kieruje do nienazwanego nadawcy, gdzie opisuje swoje losy po wypędzeniu podczas wojny arabsko-izraelskiej w 1948r. Said nie chce jednak pozostać wygnańcem i wraca nielegalnie, by pracować w służbie zaborcy. Od tej pory narratora spotykają przedziwne i dramatyczne sytuacje.

Habibi stworzył bohatera uwikłanego w meandry historii, który za każdym razem kiedy próbuje postąpić słusznie, to nie ma ucieczki od losu bycia innym, bycia wygnańcem, nie ma półśrodków, nie ma litości dla jego przyszłej rodziny i jego samego. Ta mała niewielka książka i jej pozornie wolny narrator zapadają w pamięć. Niech przemówi do Was sam:

„Opowiem o sobie rzeczy najdziwniejsze, jakie przydarzyły się człowiekowi od czasu cudu Mojżeszowego, zmartwychwstawania Chrystusa i wyboru małżonka Lady Bird na prezydenta Stanów Zjednoczonych. A więc zniknąłem, ale nie umarłem. Nie zabito mnie na libańskiej granicy, jak się niektórym zdawało. nie przyłączyłem się do fedainów, jak obawiali się moi znajomi. Nie gniję też zapomniany w jakiejś więziennej celi.”

tłum. Hanna Jankowska

Oto kolejna lektura, z którą spędziłam ostatnie tygodnie celem poszerzenia swojej wiedzy o pisarzach poruszających temat Palestyny. Emil Habibi urodził się w 1921 w Hajfie, a poniższa powieść uważana jest za jedną z najwybitniejszych utworów prozy arabskiej. Nazwa powieści pochodzi od połączenia arabskich słów oznaczających pesymistę i optymistę. By opisać losy swojego...

Ciekawe studium życia Palestyńczyków w pierwszych dziesięcioleciach po powstaniu Izraela, obfitujące nie tylko w obiecywane od początku tragedie, ale i niezwykły humor. Mimo tego, fabuła na poziomie poszczególnych bohaterów czasem albo nadmiernie zwalnia, albo dokonuje dziwnych, nierealistycznych przeskoków. Nawet jeśli miało to tworzyć atmosferę tajemnicy i nierzeczywistości, koncept ten upada, przez jasne zakotwiczenie opowieści w datach oraz miejscach, a do tego wspomniany humor. Koniec końców mamy do czynienia z interesującą opowiastką z bogatą symboliką, ale niewiele więcej

Ciekawe studium życia Palestyńczyków w pierwszych dziesięcioleciach po powstaniu Izraela, obfitujące nie tylko w obiecywane od początku tragedie, ale i niezwykły humor. Mimo tego, fabuła na poziomie poszczególnych bohaterów czasem albo nadmiernie zwalnia, albo dokonuje dziwnych, nierealistycznych przeskoków. Nawet jeśli miało to tworzyć atmosferę tajemnicy i...