Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wydawało mi się, że o autyzmie wiem wiele, a po lekturze tej książki stwierdzam, że nie wiem nic. Ostrzegam, że jest trudna do rozwikłania, zbyt wiele w niej nakładających się sensów, ukrytych znaczeń, nie wyłania się jakieś jedno jasne przesłanie. To zapis zmagań i bólu człowieka, któremu przyszło żyć w świecie, który kompletnie go nie rozumiał i jeszcze kazał mu czuć się winnym z powodu tej niezawinionej inności. Jedna z bohaterek książki pięknie podsumowuje to w słowach: "A nam się wydaje, że musimy uczyć autystyków- powiedziała Kath. - Teraz widzę, jak dużo powinniśmy się nauczyć od nich." Świat jest okrutny, zbyt łatwo przykleja nalepkę nienormalny. Świadomość tego sprawia, że mam łzy w oczach. Donna Williams jednak mówi na koniec: "Zwłaszcza zaś chciałabym zapewnić wszystkich toczących walkę, by pomóc ludziom takim jak ja, że ich wysiłki nie są daremne". Nadzieja więc pozostaje i będzie zawsze, bo jak wiemy- umiera ostatnia, razem z nami.