Polski historyk, specjalizujący się w zakresie historii społeczno-gospodarczej oraz metodologii historii. Uznawany za najwybitniejszego polskiego metodologa historii swoich czasów, twórca poznańskiego ośrodka metodologicznego.
Książka Jerzego Topolskiego nie jest opowieścią-esejem o dziejach Polski doby nowożytnej w rodzaju tych, do których przyzwyczaił nas niezrównany mistrz tego gatunku, za którego wciąż jeszcze uważam Pawła Jasienicę. To raczej wykład dziejów w rodzaju pozycji autorstwa Henryka Łowmiańskiego czy Benedykta Zientary. Czytelnik otrzymuje więc solidnie napisaną, choć w zasadzie popularnonaukową książkę poświęconą w znacznej części historii politycznej, lecz nie mniej szczegółowo opisującej dzieje społeczne, gospodarcze, religijne i kulturalne. Można ją potraktować jako swego rodzaju podręcznik, dogodne wprowadzenie do problematyki historii Polski czasów nowożytnych, uwzględniające ustalenia wielu innych autorów, jak choćby Zbigniew Wójcik, gdy chodzi o wiek XVII, czy Janusz Tazbir i Jean Delumeau, gdy chodzi o obyczajowość religijną czasów Odrodzenia (ten ostatni okazał się pomocnym autorytetem zwłaszcza w materii procesów o czary). Książka prof. Topolskiego zawiera też interesujące spostrzeżenia i własne wnioski, szczególnie gdy chodzi o czasy saskie (w miarę pozytywna ocena Augusta III),czy stanisławowskie (dobra nota wystawiona Stanisławowi Augustowi Poniatowskiemu, całkiem odmienna od obiegowej, standardowej na jego temat opinii). W zasadzie więc polecam, choć nie ukrywam, że pisarstwo historyczne w rodzaju wspomnianego już Jasienicy znacznie bardziej mi odpowiada i to mimo zgłaszanych niegdyś co do niego zastrzeżeń, jakoby wysuwał wnioski zbyt daleko idące i nie znajdujące dostatecznego poparcia w faktach. Co zaś do tych ostatnich, to prof. Topolski podaje ich bardzo dużo. Wszystkie trudno wprawdzie zapamiętać, jednak zawsze trzeba mieć na uwadze to, że znajomość faktów jest nieodzownym warunkiem i podstawą kształtowania własnej opinii.
Książka ta, była dla mnie powrotem czytelniczym po latach. Jerzy Topolski zaś, - był wyśmienitym historykiem, którego praca "Historia Polski" - opinia o niej pojawiła się na blogu Imperium Lektur 2.
"Jak się pisze i rozumie historię . Tajemnice narracji historycznej" - to dzieło skierowane do nieco niestety węższego grona odbiorców, przy czym - tak myślę - może być czytane także przez osoby, które na przykład są zainteresowane postmodernizmem, metodologią historii, tworzeniem tekstów, przetwarzaniem ich. Pozycja ta liczy aż 349 stron, mamy bogaty aparat bibliograficzny, oraz mnóstwo przypisów. Czy czyta się szybko? Myślę, że pomimo swej naukowości tak. Pozwala na odkurzenie wiedzy czy to z liceum, czy to ze studiów. Pełno tutaj ciekawostek, pełno zagadnień - o których można dyskutować. Rdzeniem, na którym opiera się książka, to walka też z różnymi mitami w pisarstwie historycznym. Mnóstwo o filozofii dziejów, historiografii, sporo też przykładów, w jaki to sposób osoba która jest historykiem, bądź ją studiuje - lub jest jej pasjonatem - może z rozmaitymi mitologizacjami w pracach historycznych sobie radzić . Polecam tę pozycję, to prawdziwa perła.