Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rzeczywiście jest tak, że ta książka „rozkręca” się dopiero po kilkudziesięciu stronach. Jej początek jest taki jakiś... zakręcony. Narracja odbiega tutaj nieco od tego, czego oczekiwałbym po typowej relacji z wyprawy podróżniczej z połowy XX-go wieku. Miałem nawet skojarzenia z „Ceną strachu” Arnauda. Ale wytrwać naprawdę warto. Już drugi rozdział jest spójniejszy, narracja bardziej chronologiczna i sfokusowana na wydarzeniach. Francuscy odkrywcy i filmowcy podróżują przez niedostępne tereny na pograniczu wenezuelsko-brazylijskim, nagrywają tysiące metrów unikalnych ujęć ze spotkań z tubylcami (między innymi z wojowniczymi Yanomami),cierpią z powodu głodu, wilgoci, gorąca, chorób tropikalnych, komarów i piranii. Po czym tracą prawie cały zebrany materiał etnograficzny podczas przeprawy przez porohy Rio Uraricoera, dopływu Amazonki. Alain Gheerbrant wykazuje się bez wątpienia sporym talentem pisarskim. Jego opisy są bardzo obrazowe, trudno się nudzić przy lekturze. Autor pokazuje świat, którego dzisiaj już nie ma. Ocalałe fragmenty zapisów audiowizualnych tej wyprawy są unikatowym świadectwem odwagi i determinacji jej uczestników. „Wyprawa...” jest równocześnie dowodem na to, że muzyka potrafi łączyć nawet najbardziej różniące się od siebie kultury. Gheerbrant odtwarzał Indianom płyty z muzyką europejską oraz nagrane już w Ameryce zapisy rytualnych pieśni indiańskich. Zrobiły one na słuchaczach piorunujące wrażenie i przyczyniły się walnie do sukcesu tej ekspedycji. Opisy takich muzykalnych spotkań w lesie równikowym mają nadal, po równo 70 latach, coś z magicznych kadrów filmu Wernera Herzoga pt. „Fitzcarraldo”.