Kåre Holt

Zbeletryzowana historia wyścigu do bieguna południowego między Amundsenem i Scottem, naznaczona - jak mi się wydaje - bardzo mocno subiektywizmem autorki. Holt bez wahania krytykuje Amundsena za próżność, pychę, żądzę sławy i pewne umysłowe ograniczenie, które uczyniło go tak skutecznym polarnikiem, a chociaż Scottowi obrywa się równie mocno - jako marzycielowi, mało energicznemu i pozbawionemu fantazji, myślącego sztywnymi kategoriami hierarchii marynarki wojennej - widać wyraźnie, kto budzi w niej więcej sympatii. Do tego trzeba dodać jeszcze jakieś dziwaczne próby uczynienia prozy bardziej "wstrząsającą" czy "naturalistyczną" przez opisy brutalności Norwegów wobec psów, powracające regularnie wzmianki o różnych aspektach trawienia, no i oczywiście hojne szafowanie emocjami bohaterów - autorka oczywiście przypisuje im wszystkie możliwe podłości, wychodząc prawdopodobnie z założenia, że wyścig do bieguna i przebywanie za kołem podbiegunowym budzi w ludziach wszystko, co najgorsze, a Antarktyda z tajemną mocą przyciąga do siebie najgorsze możliwe szumowiny. Prawo autorki do fantazjowania niezbywalna rzecz, wiadomo. Gorzej, że czytelnik oczekiwałby jakiegoś podbudowania tych fantazji faktami. Może jakieś powołanie się na zapiski i dzienniki uczestników wypraw? Niechby i nie w tekście, niechby w samej bibliografii, której zresztą w tej książce próżno szukać, niestety. Byłoby to tym bardziej wskazane, że nietrudno wyłapać kilka nieścisłości, na jakie pozwala sobie Holt - choćby to, że Scott od początku planował zabrać ze sobą trójkę ludzi, nie, jak podaje autorka, piątkę. Centkiewiczowie podobne rzeczy pisali z większym taktem, wyczuciem i elegancją. Przy okazji: jeśli nawet żyłam w błogim przeświadczeniu, że książki wydawane dwadzieścia lat temu stały na wyższym poziomie edytorskim niż obecnie, to właśnie zostałam z niego wytrącona. Widziałam w życiu bardzo dużo złej interpunkcji, ale na coś tak koszmarnego jeszcze nie trafiłam.