Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Katastrofa. Tym mogłabym podsumować tę książkę. Miało być tak pięknie… Miało być dużo „Harry’ego Pottera. Ambitne podejście do tematu, okraszone ciekawostkami z filozofii, na co dzień pomijanych w świecie zwykłych śmiertelników a wyszedł kloc. W zasadzie patrząc na rozmiar, to klocek. Dlaczego? „Harry Potter”, to seria niezwykle bliska memu sercu. Gdyby nie ona pewnie nigdy nie pokochałabym literatury. W „Harrym Potterze” jest mnóstwo rzeczy, za które można go pokochać nie zależnie od wieku, w którym się jest, gdy sięga się po lekturę. Każdy znajdzie coś dla siebie i wyciągnie odpowiednie wnioski. Moja krytyczna opinia na temat „Filozoficznego Czarodzieja” nie jest, więc spowodowana odmienną interpretacją niektórych elementów czy też różnicą w afekcie do poszczególnych postaci. Tak jak są osoby, które lubią Syriusza Blacka, a ja nie, tak są takie, które nienawidzą Severusa Snape’a, który jest jedną z moich ulubionych postaci. I to jest piękne. Różnica w odbiorze postępowania Severusa też jest piękna. Ale już jawne błędy z treści omawianej książki są straszne. Spodziewałam się, że jeżeli ktoś zabiera się za omawianie „Harry’ego Pottera” (właściwie, to dotyczy każdej książki) – dokładne omawianie – to bardzo skrupulatnie do tego podejdzie i nie zafunduje mi palpitacji serca. Przeczyta „Harry’ego Pottera” ze zrozumieniem, a jeżeli jakiś fragment opisze, to go nie przekręci. Zwłaszcza, że autorzy przedstawieni są, jako postacie poważne, kompetentne i raczej potrafiące czytać ze zrozumieniem. W końcu są wykładowcami na uniwersytetach. Nie. Tu właściwie, co kilka stron musiałam sięgnąć po coś do mazania i podkreślać błędny, które bezwstydnie mnie raziły, a wręcz oślepiały. Nazywanie czarodzieja mugolem, to przykład pierwszy z brzegu. Tiara przydziału mająca wątpliwości tylko w stosunku do Harry’ego. Wtrącenia z „Hobbita”, który nie należy do uniwersum „Harry’ego Pottera”. Skandal. Gdyby, to było wypracowanie do szkoły autorzy dostaliby zapewne wielką, czerwoną jedynkę za nieznajomość treści omawianej lektury. „Harry Potter – filozoficzny czarodziej” zapowiadał się, jako smakowity kąsek dla miłośniczki serii o nastoletnim czarodzieju. Miał być też apetyczny dla ludzi z ciągotkami do filozofii, historii i ogólnego grzebania w ciekawostkach świata. Pomysł iście genialny. Wydanie bardzo ładne. Nawiązujące okładką do pierwszego tomu, w środku różne czcionki. Bez zarzutu. Jednak treść jest skandaliczna. Biorąc pod uwagę błędy z „Harry’ego Pottera” zaczynam się zastanawiać czy notki biograficzne poszczególnych filozofów również nie zawierają błędów. Być może też są zrobione na od… odczepnego. A i zapowiadanego poczucia humoru, tu nie widzę. Wiedziałam od początku, że jeżeli coś jest firmowane marką „Harry Potter”, to oznacza, że jest stworzone dla pieniędzy. Jednak nawet, jeżeli robimy coś dla osiągnięcia jakiejś korzyści majątkowej należałoby się do tego przyłożyć. Wtedy można oczekiwać korzyści, również na dalszym etapie działalności. Oczekiwanie, że po rzuceniu takim ochłapem fani „Harry’ego Pottera” będą klaskać z radości jest dużym błędem. Przed lekturą dziwiłam się niskiej ocenie tej książki. Natomiast po – dziwię się, że jest taka wysoka. „Harry Potter – filozoficzny czarodziej” to książka dno. Nikomu nie polecam, a zwłaszcza fanom, którzy będą mogli tak jak ja, co najwyżej najpierw unieść brwi ze zdziwienia, aż pod samą linię włosów, a potem zacząć rzucać książką w napadach furii. Jorgen Gaare i Oystein Sjaastad popisali się ignorancją, olali czytelników i sprawili, że nigdy nie sięgnę po nic, jeżeli będzie, to autorstwa, chociaż jednego z tych panów. Nie lubię tracić czasu na autorów, którzy nie szanują swoich czytelników. „Harry Potter – filozoficzny czarodziej” to na taki brak szacunku najlepszy dowód. I nawet najdłuższa lista przypisów tego nie zmieni…