Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie znam się na poezji. To znaczy nie potrafię odróżnić ballady od sonetu, nie wiem co to jest madrygał, a gdyby limeryk kopnął mnie w tyłek, to też bym go nie poznała, chociaż z grubsza znam definicje tego słowa. Dla mnie poezja musi grać i wnikać w emocje. Nieważne, że jest napisana białym wierszem, czy zawiera jakieś błyskotliwe metafory. Lubię czytać wiersze, ale nie jestem jakąś poetycką psychofanką i po tomik wierszy sięgam od wielkiego święta. Kiedyś w dobie usenetu na grupach dyskusyjnych, a szczególnie na takiej specjalnie poświęconej poezji wiele osób próbowało swoich sił w pisaniu wierszy. Zdarzało się, że pisali tam bardzo utalentowani ludzie, którzy tworzyli swoje utwory w bardzo trudnych gatunkach lirycznych, o tym że były trudne dowiedziałam się już później, ale co poradzę, ze jak nie zachwyca, to nie zachwyca? Anna Tomaszewska pisze piękne, zmysłowe wiersze, używa niebanalnych metafor i co najważniejsze każdy z utworów ma jakąś opowiedzianą historię. To poezja, która powoduje głód uzależnienia. Tak sobie właśnie uświadamiam, że tytuł tego tomiku jest bardzo adekwatny. Spoglądam na moją półkę z książkami i widzę różne tomiki wierszy, aż wstyd przyznać niektóre z nich nigdy nie były nawet przekartkowane, a tę książkę otwieram dość często. Ten tomik wierszy to moje prywatne zwycięstwo, bo na jej poezji poznałam się dużo wcześniej zanim Anna wygrała jakikolwiek konkurs i zanim powstała ta książka.