Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Szkoda, że owa epickość jest tu celem samym w sobie, a nie środkiem do czegoś. Książka jest piekelnie nudna, w szczególności dla kogokolwiek, kto ma choć niewielkie pojęcie o realiach wojennych, czy też choćby liznął współczesnej filozofii na studiach. Rozważania są wręcz wtórne i po łebkach. Jedynym atutem jest to, że świetnie się przy niej zasypia. Nakreślone wątki praktycznie urywają się jeden za drugim, tworząc historie bez większego ładu i składu. A szkoda, gdyż można było bardziej skupić się kilku poruszonych dylematach (w tym także moralnych) i rozwinąć je bardziej. Zdecydowanie lepszą pozycją (o podobnej wymowie i skali) jest "Sprawa pułkownika Miasodajewa" Józefa Mackiewicza. Nie dość, że tamta jest opisana wręcz dokumentarnie, to świetnie przedstawia różne warstwy polityczno-społeczne i relacje między nimi. Właściwie robi dokładnie to, co Zagórski chciał zrobić, ale mu nie wyszło.