Jesteśmy społecznością, która kocha książki

On – wybitny kompozytor. Ona – genialna kreatorka mody. Dwie wielkie osobowości, dwie wielkie indywidualności. Ich spotkanie powinno być ostrym brzmieniem niczym „Święto wiosny”. A jednak ich romans to wciąż przypuszczenie, które biografowie obydwojga starają się udowodnić na podstawie plotek i strzępów informacji. Wielka namiętność powinna zostawić ślad równie trwały co zapach Chanel N° 5, a tu tylko przypuszczenia, pomówienia, ślady śladów. Nic dziwnego, że potencjał tej historii rozpala wyobraźnię wielu twórców. Chris Greenhalgh w „Coco i Igorze” przedstawia swoją wersję zderzeń i wizję romansu Chanel i Strawińskiego. Jest w jego historii odpowiednia dawka melodramatu, namiętności i komplikacji. A jednak ja nie potrafię w tę wersję uwierzyć. Wątek Coco i Igora dla mnie jest mdły, nudny, wymuszony. Namiętność i pasję odnalazłam za to we wszelkich opisach komponowania, zarówno muzyki przez Strawińskiego, jak i zapachu najsłynniejszych perfum Chanel. Interesujący jest także wątek żony i dzieci Igora. Niewątpliwie Greenhalgh odrobił pracę domową i zgromadził wiele informacji na temat Coco i Strawińskiego, ale nie udało mu się tchnąć życia w te przecież autentyczne postacie. Przyznaję, było parę scen, w które chciałabym uwierzyć, ale całości nie kupuję. Książki jednak nie odradzam. Moja mama i kuzynka są nią oczarowane, więc może to ze mnie jest taka maruda. A może to kwestia tego, że Chanel N° 5 to moje największe zapachowe rozczarowanie…