Najnowsze artykuły
- ArtykułyDzień Bibliotekarza i Bibliotek – poznajcie 5 bibliotecznych ciekawostekAnna Sierant11
- Artykuły„Kuchnia książek” to list, który wysyłam do trzydziestoletniej siebie – wywiad z Kim Jee HyeAnna Sierant1
- ArtykułyLiteracki klejnot, czyli „Rozbite lustro” Mercè Rodoredy. Rozmawiamy z tłumaczką Anną SawickąEwa Cieślik2
- ArtykułyMatura 2024 z języka polskiego. Jakie były lektury?Konrad Wrzesiński8
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Roman Wapiński
17
6,8/10
Urodzony: 08.05.1931Zmarły: 14.05.2008
Polski historyk, badacz dziejów Polski XIX i XX w., wieloletni wykładowca Uniwersytetu Gdańskiego. Profesor Roman Wapiński wychował wiele pokoleń historyków. Pod jego kierunkiem powstało kilkadziesiąt prac doktorskich i setki prac magisterskich m.in. Donalda Tuska, Wiesława Walendziaka, Adama Rybickiego.
6,8/10średnia ocena książek autora
105 przeczytało książki autora
161 chce przeczytać książki autora
3fanów autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
O obyczajowości Polaków przełomu epok: od schyłku XIX stulecia do wybuchu II wojny światowej
Roman Wapiński
3,0 z 2 ocen
8 czytelników 0 opinii
2006
Czas XX wieku - nie tylko w polskiej perspektywie
Roman Wapiński
6,0 z 1 ocen
1 czytelnik 1 opinia
2000
Historia polskiej myśli politycznej XIX i XX wieku
Roman Wapiński
7,0 z 4 ocen
11 czytelników 1 opinia
1997
Narodowa Demokracja 1893-1939. Ze studiów nad dziejami myśli nacjonalistycznej
Roman Wapiński
6,7 z 7 ocen
24 czytelników 0 opinii
1980
Roman Dmowski. Współczesne życiorysy Polaków.
Roman Wapiński
6,9 z 21 ocen
43 czytelników 0 opinii
1979
Pierwsze lata władzy ludowej na Wybrzeżu Gdańskim
Roman Wapiński
0,0 z ocen
2 czytelników 0 opinii
1970
Najnowsze opinie o książkach autora
Pokolenia Drugiej Rzeczypospolitej Roman Wapiński
6,4
Znakomita praca historyka z Uniwersytetu Gdańskiego, poświęcona pokoleniom odrodzonej Polski. Autor wyodrębnił trzy spośród nich.
Pierwsze, - nazwane niepokornymi, od znanej książki Bogdana Cywińskiego „Rodowody niepokornych” – ludzie urodzeni w latach 60-tych i 70-tych XIX wieku. Drugie – generacja przełomu, inaczej 1905 roku i wreszcie trzecie – Polski niepodległej, albowiem wtedy dopiero wchodzili w dorosłe życie. W ramach tego podziału potrafi wyodrębnić też kolejne grupy, z reguły kilku-rocznikowe, o ile znacząco – przede wszystkim politycznie – różniły się od poprzedników lub następców.
Oczywiście wnioski autora dotyczą przede wszystkim ówczesnej warstwy opiniotwórczej, czy jak chcą niektórzy – kulturotwórczej, uświadomionej narodowo i o pewnej wiedzy historycznej oraz postawie obywatelskiej, czyli szeroko rozumianą inteligencję, drobnomieszczaństwo oraz sferę ziemiańską. Jest to bowiem praca bardziej z zakresu historii kulturowej, z pewnym „skrętem” ku politycznej, niż społecznej. Tym niemniej nietypowa, albowiem dotyczy grup i zbiorowości, a nie pojedynczych osób, co siłą rzeczy powoduje pewne uogólnienia, jednakże w pełni uzasadnione.
Oczywiście analizując tak wyodrębnione generacje II Rzeczpospolitej autor koncentruje się na kwestiach politycznych i kulturowych. Najpierw wyboru celu walki – autonomia, niepodległość, rewolucja ogólnoświatowa, potem metod – praca organiczna, działania w ramach obowiązującego prawa, radykalizm rewolucyjny.
Niekiedy – szczególnie w obliczu wydarzeń 1905 roku, całe zbiorowości niejako zmieniały punkt widzenia, co z reguły było związane z zewnętrznym wydarzeniem pokoleniowym (rewolucja, ustanowienie Dumy, bratobójcze walki). Takie sytuacje przed wszystkim wpływały na roczniki kończące gimnazja i studentów, które jako najbardziej skore do czynów, brały w nich udział, na trwale wiążąc się z ówczesnymi przywódcami.
W czasie I wojny światowej podziały powodowała kwestia szukania sojuszy oraz walki po stronie Ententy lub państw centralnych. Po odzyskaniu niepodległości natomiast wizja państwa, jego granic, ustroju, praw mniejszości narodowych i wyznaniowych. Co ciekawe na każdym etapie poszczególne generacje inaczej odczytywały i hierarchizowały poszczególne postacie i wydarzenia z historii Polski. A już historia najnowsza byłą przedmiotem największych sporów (co jak widać nie zmieniło się do dziś) i podziałów.
Jednym słowem bardzo ciekawa publikacja o historii sporów w pokoleniach warstw opiniotwórczych. Niestety niepełna, wskutek całkowitego pominięcia nurtu ludowego oraz kształtowania się inteligencji chłopskiego pochodzenia i przez to wpisująca się w schemat twierdzenia, jakoby Polską rządziły cały czas trumny Piłsudskiego i Dmowskiego. A przecież na wsi mieszkało wówczas 75% ludności Polski, a wśród etnicznych Polaków ten współczynnik był jeszcze wyższy.
Władysław Sikorski Roman Wapiński
7,3
Nie wiem czy to opinia o książce i jej autorze czy też o jej bohaterze - Władysławie Sikorskim. Jeśli jednak Sikorski naraził się właściwie wszystkim środowiskom politycznym a przy tym poświęcił się całkowicie dobru Polaków i Polski, to taka postawa wzbudza moje zaufanie. Przypomina mi się tutaj Józef Mackiewicz, który potrafił wytknąć błędy wszystkim, u których je zauważał. I był za to tępiony z całą zajadłością przez większość "dyżurnych patriotów", jak np. p. Jeziorańskiego. Obyśmy mieli jeszcze kiedyś takich polityków jak generał Sikorski...