Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Walizka pana Liwy" to zbiór miniatur zapomnianego już pisarza, Teofila Konara. Na pewno nie jest to książka dla tych, którzy lubią się spieszyć podczas lektury i cenią jedynie wartką akcję. Tu czas płynie powoli, autor opowiada o mieszkańcach warszawskiego Nowolipia z sentymentem, wspominając przedwojenne czasy. Dużo miejsca pisarz poświęca opisom miejsc, konkretnych osób i relacji między nimi. Wśród bohaterów poszczególnych tekstów mamy i pozytywne i negatywne postacie, ludzi uczciwych i krętaczy, poważanych i pogardzanych, stoików i choleryków. To bogactwo portretów w połączeniu z klimatem lat dwudziestych i trzydziestych minionego wieku układa się w melancholijną opowieść o miejscu, którego już nie ma, i o ludziach, których wojennych losów nie znamy. Ich sylwetki autor unieśmiertelnił jednak na kartach swej książki, ocalając chociaż w ten sposób pamięć o nich. Do czasów Holokaustu nawiązuje jedynie ostatni tekst mający formę listu, który został napisany w lutym 1945 roku. Jest on pełnym dramatyzmu epilogiem, który zapada w pamięć. Książkę Teofila Konara porównuje się do "Nowolipia" Józefa Hena, który ją rekomenduje, zaznaczając, że pamięta jej autora z dzieciństwa. W moim odczuciu to jednak inna i słabsza proza, nie tak barwna i żywiołowa jak wspomnienia Hena, co może wynikać z jej formy i objętości.