Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jedna z tych książek, od których nie da się odejść na dłuższą chwilę za sprawą swojego charakteru: z jednej strony odpychającego, z drugiej zaś magnetycznego, jak to zresztą bywa przy kontakcie z czymś chociażby z lekka kontrowersyjnym. Nie ma w niej w zasadzie miejsca na budowanie napięcia, gdyż wydarzenia, jakie mają miejsce to od samego początku istny rollercoaster. Wsiadamy i niemal automatycznie ustosunkowujemy się emocjonalnie. Zauważyłem, że sporo osób dało się z łatwością sprowokować autorce. Nie wiedzieć czemu poczuli się zaatakowani przez pełen butności sposób bycia Hell – głównej bohaterki powieści – zamiast podejść do sprawy z należytym dystansem. Poniekąd popadli przez to w takie samo plemienne, pełne uprzedzeń myślenie tworzące sztuczne podziały. Dla mnie osobiście Lolita Pille pokazuje po prostu tę drugą stronę monety elity społeczeństwa – tę mniej oczywistą, nie wywyższoną, lecz pogrążoną przez zebrane bogactwo, wpychające ich wprost ręce dekadencji, pozostającej nie tyle obojętnej na ich majątek i urodę, ile wykorzystującej je, żeby pogrążyć ich jeszcze bardziej. I wbrew pozorom fałszywe przyjaźnie, alkoholizm i narkotyki to ledwie czubek góry lodowej. Można tutaj wystosować wszystkim znane powiedzenie 'Pieniądze szczęścia nie dają', które w gruncie rzeczy nie jest wcale takie kłamliwe. Ostatecznie urodzenie 'ze srebrną łyżką w Vipowskich ustach'; niezapisane prawo do łamania zasad i idąca za tym możność patrzenia z góry na proletariat nie zmienia tego, że wszyscy – cała ludzkość – pozostaje równa wobec cierpienia. Główną siłą tej książki jest daleko idąca, skrzywiona, wręcz patologiczna percepcja na świat protagonistki, będąca podyktowana efektem wieloletnich zaniedbań wychowawczych jej rodziców: de facto obrania metody wychowywania samymi pieniędzmi. Zajęci gromadzeniem ich, mimowolnie bądź nie wycofują się z życia córki, tym samym nie będąc w stanie poświęcić jej należytej uwagi; miłości potrzebnej do prawidłowego rozwoju. Stąd futro, które Hell nieustannie przed nami nosi – ta zewnętrzna oznaka okrucieństwa, którą tak się szczyci – jest jedynie maską, jaką próbuje nałożyć, chcąc na własną rękę dojść do tego, co tak właściwie liczy się w życiu. Z tej perspektywy nie jest już jedynie rozpuszczoną snobką, a po prostu zagubionym, nieszczęśliwym człowiekiem, porzuconym przez najbliższych w równym stopniu, co te dzieci 'prawdziwej' patologii, przepijającej ostatnie pieniądze na chleb i rachunek za wodę. Tak, czasami nawet wszystko oznacza nic.