Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Poezja jest ewidentnie poezją wyższej klasy i "lepszej jakości" literackiej, chociaż przyznam, że brzmi to czasem kuriozalnie, nie jest nadużyciem takie stwierdzenie, bo złej poezji jest naprawdę wiele, a najwięcej wydanej w Ridero, bo tutaj wydać się może każdy. Autorka sporo pisze o/dla/inspirowana Stachurą i są to naprawdę dobre utwory, trochę nawiązuje do tytułu, na szczęście nie bardzo dużo, bo przez poezję religijną pewnie ciężko byłoby mi przebrnąć. 5 gwiazdek jest trochę na wyrost, zobaczymy jak poetycko rozwinie się Koziorowska, bo póki co wiersze są tendencyjne, przewidywalne, każdy jest o tym samym, a mało ich nie jest. W wielu z nich odnajduję dobre frazy, ale nie bardzo dobre, nie ma tu mocy rażenia jak chociażby u Obertyńskiej, bo to podobna romantyczność, nienachalna jednakże, tak mi się to widzi. Miłość, cierpienie, tęsknota, lekko nadęta filozofia i świadomość przewidywalności, tak określiłabym dominującą tematykę wierszy. Mimo iż nie ma obciachu, to fajerwerków też nie.