Władisław Inoziemcew

Historii nie jest znany ani jeden przypadek (z wyjątkiem być może II wojny światowej, kiedy to krajowi zagrażało najpoważniejsze niebezpiecz...

Historii nie jest znany ani jeden przypadek (z wyjątkiem być może II wojny światowej, kiedy to krajowi zagrażało najpoważniejsze niebezpieczeństwo),w którym Rosja znajdowałaby się w geopolitycznych sojuszach, w których albo byłaby bardziej zależna od swoich sojuszników aniżeli oni od niej, albo zależność byłaby w pełnej mierze wzajemna. U podstaw takiej polityki leżało, znowu, wypaczone pojmowanie „państwa” jako czegoś, co nie zna granic, by utwierdzić własną wolę. Suwerenność w Rosji była pojmowana w przeszłości i dziś jest pojmowana jako wolność od wszelkich zobowiązań lub ograniczeń. A. Kokoszin na przykład wprost wskazuje, że kraje, na terytorium których znajdują się wojskowe bazy innych państw (a niekiedy mówi on także o krajach, które nie mają broni jądrowej),nie dysponują „realną suwerennością, do której dąży Rosja”. Prezydent W. Putin idzie jeszcze dalej i zauważając, że wszelki sojusz zakłada redukcję suwerenności państwa (większość zachodnich politologów uważa co prawda, że wstępowanie w sojusze jest formą wyrażenia suwerenności),oświadcza: „Rosja, dzięki Bogu, nie wchodzi w żadne sojusze, i to też w znacznej mierze stanowi gwarancję naszej suwerenności”. Być może ta deklaracja zdziwi wielu ekspertów od polityki międzynarodowej, ale idealnie odzwierciedla marzenia i dążenia rosyjskiej władzy, które pozostają niezmienne od setek lat. Tak [jak] i dążenie do powiększenia terytorium, porażająco anachroniczne pojmowanie suwerenności odróżnia Rosję od większości rozwiniętych i bogatych regionów zwłaszcza od Europy, której praktycznie wszystkie kraje zjednoczyły się w Unii Europejskiej, zapewniając kontynentowi długotrwały pokój i bezprecedensowy dobrobyt ekonomiczny.

Inne definicje, na przykład ta sformułowana przez Umberto Eco, akcentują uwagę na takich cechach każdego reżimu faszystowskiego jak „kult tr...

Inne definicje, na przykład ta sformułowana przez Umberto Eco, akcentują uwagę na takich cechach każdego reżimu faszystowskiego jak „kult tradycji” (we współczesnej Rosji przejawiający się w apologii „zachowania i wzmocnienia tradycyjnych rosyjskich duchowo-moralnych wartości” - oraz ideologii „konserwatyzmu”); przekonanie o tym, że „niezgoda stanowi synonim zdrady” (co prowadzi do przyklejania etykietki „zagranicznych agentów” i „piątej kolumny”); „maniakalny strach przed zmianami” (co znajduje swe odzwierciedlenie w stałym wychwalaniu wartości „stabilności"),„opieranie się na antyintelektualizmie i irracjonalnych treściach” (tu należy wspomnieć także renesans popieranej przez państwo religii i rozpowszechnianie pseudo- i łże-naukowych teorii); „obsesja na punkcie teorii spiskowych”(tu nie ma nawet co komentować); „selektywny populizm” (który pełni funkcję głównego środka utrzymywania kontroli nad ludnością i zachowania popularności władzy); „rozpowszechnianie nowomowy, niesprawdzonej informacji i jawnego kłamstwa” (do czego w rzeczywistości sprowadzała się działalność kontrolowanych przez państwo środków masowej „informacji”).