Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dwie świnki żyją w różnych światach. Ping mieszka w zagrodzie, ale marzy jej się życie na wolności - bez ograniczeń, w wielkim świecie. „Ależ tam musi być ciekawie” – myśli sobie Ping patrząc często w gąszcz zieleni, który kusi ją zza ogrodzenia. Być może tam w tym soczyście zielonym lesie, na słonecznej polanie żyją inne szczęśliwe świnki? Tymczasem właśnie w tym lesie mieszka Pong – mały dzik. Jego życie to ciągłe emocje, strach o przetrwanie, strach przed innymi - by na przykład przez nieuwagę nie stać się czyjąś kolacją. Nadchodzi dzień, kiedy obie świnki ze sobą się spotykają, wymieniają ubraniami i … rolami. Bo przecież każda ze świnek marzyła o tym samym – znaleźć się tam, gdzie jej do tej pory nie było, żyć inaczej, przeżyć coś nowego, a nie tylko nudne codzienne to samo. Zatem Ping przenosi się do lasu, a Pong do zagrody. Kiedyś przeczytałam takie oto zdanie, że są dwa rodzaje nieszczęść: pierwsze nieszczęście: kiedy nie można dostać tego, czego tak bardzo się pragnie. I drugie nieszczęście: kiedy to coś już się otrzyma. Obie świnki miały marzenia, zrealizowały je, chciały zamieszkać gdzieś indziej. Jak las przyjmie Ping? A jak się będzie podobać śwince Pong w zagrodzie? Książka pokazuje, że … wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma. Jednocześnie lektura absolutnie nie zniechęca do marzeń. Bo każde nowe doświadczenie ubogaca, czegoś uczy. Nawet jeśli coś pójdzie nie tak, każdy z nas czegoś nowego się uczy, staje się ostrożniejszy, uczy się podejmować decyzje. Zresztą podróże kształcą, czyż nie? Ilustracje są jedyne w swoim rodzaju. Podoba mi się beztroska dwóch świnek, radość z bycia ze sobą, radocha z próbowania czegoś nowego. Świnki są grubiutkie, rubaszne – są absolutnym zaprzeczeniem słodkich ilustracji z zachowanymi proporcjami. Na grube nóżki mówi się czasem pociesznie: szyneczki, baleronki. I tutaj właśnie te szyneczki i baleronki wychodzą na niektórych ilustracjach na plan pierwszy. Kto by się przejmował, że jest czegoś za dużo, że coś niekształtne. Ta nieforemność świnek, ich swego rodzaju niekształtność jest po prostu piękna. Z książki bije duży optymizm, coś w rodzaju „carpe diem” Horacego. Chwytaj dzień – i świnki z tego czerpią garściami.