Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Życie potrafi być straszniejsze niż fikcja. Moim zdaniem to wstrząsająca i subiektywna xiążka. Ale nie mam problemu, z tym że współautorka jest subiektywna ponieważ akurat ona ma do tego prawo, jak nikt inny. Zresztą każdy z nas jest subiektywny. Po prostu tacy, my ludzie, jesteśmy. Ta xiążka jest dla mnie cenna bo można ją rozpatrywać na kilku płaszczyznach. Pierwsza to taka, że jakkolwiek źle to zabrzmi, to cierpienie ofiary kończy się wraz z jej śmiercią. Natomiast cierpienie jej bliskich często dopiero wtedy się rozpoczyna. Xiążka nie odpowiada jak sobie z tym poradzić, ale pokazuje jak różne formy to cierpienie bliskich może przybrać. Śmierć to nie tylko utrata bliskiej osoby ale i konsekwencje tej straty, np. dezintegracja rodziny. Ojciec i matka Sharon Tate zupełnie inaczej przeżywali stratę córki i bezpośrednio po morderstwie i wiele lat później. Ciekawa jest ewolucja ich postaw. Kolejna ważna kwestia to fakt, że nie tylko morderca jest sprawcą cierpienia bliskich ofiary. Myślę o mediach, które po części kreują zainteresowanie a po części odpowiadają na zainteresowanie społeczeństwa. Efektem jest włażenie z butami w czyjeś życie, z dupy wzięte teorie spiskowe, klikbajty. Często bliscy ofiary muszą się mierzyć nie tylko ze swoimi, mniej lub bardziej uzasadnionymi, wyrzutami sumienia, ale i nachalnym zainteresowaniem publiczności, dla której ich cierpienie to kolejna rozrywka. Co z tego, że jeszcze bardziej odzierająca ofiary z godności... Trzecia reflexja dotyczy winy i kary. Czy zbrodniarzy karać śmiercią czy tylko więzieniem? A jeśli więzieniem to czy dopuszczamy możliwość, że morderca kiedyś wyjdzie na wolność? – w przeciwieństwie do osoby, którą zabił. A co jeśli wyraził skruchę i żałuje swoich czynów? Czy to powinno mieć wpływ na decyzję o złagodzeniu wyroku i jak to w ogóle poznać? Czy po pobycie w więzieniu zbrodniarz może liczyć na normalne życie? A w trakcie pobytu w więzieniu? Ma prawo do założenia rodziny, spłodzenia dziecka? Czy powinno się patrzeć na osadzonych morderców przez pryzmat praw, które odebrali innym, swoim ofiarom? I kto jest ofiarą – tylko zamordowany czy jego bliscy też? Jakie prawa ma ofiara - jeśli żyje? Czy ma prawo wpływać na los osadzonego? Dużo pytań i chociaż xiążka na większość z nich nie odpowiada wprost, to jednak determinacja bliskich Sharon Tate, w walce o zatrzymanie w więzieniu osób skazanych za brutalne zabójstwo jej i innych osób, daje odpowiedź jakie jest ich zdanie. Każdy z nas może sam sobie wyrobić zdanie, chociaż warto mieć na uwadze, że w więzieniach skazańcy prezentują pełne spektrum postaw. Od zwyrodniałych i pozbawionych elementarnych ludzkich odruchów potworów po szczerze żałujących i przytłoczonych swoją zbrodnią ludzi, którzy też w pewnym sensie są ofiarami swojego czynu. Warto przeczytać tę xiążkę w parze z „Pamięcią ciała” Marzano-Lesnevich, bo traktują o problemie odkupienia i wybaczenia za morderstwo. I prezentują dwa bardzo odmienne poglądy, więc świetnie się uzupełniają.