Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Aż do piekła Lektura "Tawerny w małym porcie" pozwoliła mi mieć nadzieję na to, że Jola Czemiel jest pisarką, która nie boi się dać ponieść wyobraźni. Jej poprzednia powieść była prawdziwym powiewem świeżości, a niezwykle odważne wybory fabularne oraz konstrukcyjne rozbudziły wysokie oczekiwania względem kolejnych dzieł, które wyjdą spod pióra autorki. W przypadku "Przeprowadzek" Jola Czemiel znów nie idzie na żadne ustępstwa, pisząc własną wersję mitu o Orfeuszu i Eurydyce. Nie będę ukrywać, że jest to kolejna powieść, która wymaga od czytelników odwagi i zaufania. Bez nich nie sposób podjąć się tej lektury, ponieważ nie jest to proza, którą często spotyka się na rodzimym rynku. Mówiąc szczerze, początek powieści nieco mnie zaniepokoił, bo przedstawienie narodzin relacji głównych bohaterów niosło za sobą ryzyko utrzymania całej historii w romansowym klimacie, co – nie ukrywam – mogłoby nie trafić w mój gust. Moje obawy jednak dość szybko się rozwiały, a sama fabuła z pogranicza bardzo nietypowego kryminału wciągnęła mnie bez reszty. "Przeprowadzki" trudno przypisać jednemu gatunkowi literackiemu. Podobnie trudno jest jednoznacznie zinterpretować ich fabułę. Wiele zależy od czytelnika i tego, co chce w nich zobaczyć. Dla jednych będzie to historia kryminalna z twistem fabularnym, dla innych nietypowa, metaforyczna historia o związku, który zostaje zniszczony przez brak szczerej rozmowy. Miałam ogromne obawy, że po znakomitej "Tawernie w małym porcie", kolejna powieść Joli Czemiel, może nie dosięgnąć wysoko ustawionej poprzeczki. "Przeprowadzki" dały radę, choć to historia zupełnie inna od "Tawerny w małym porcie" – potrafi zwodzić czytelnika, zaskakiwać i zmuszać do własnych interpretacji. Teraz już z czystym sumieniem i spokojem ducha mogę śmiało powiedzieć, że z niecierpliwością czekam na kolejną powieść tej autorki.