Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Korszakowo to opowieść o zwykłych ludziach, skrzywdzonych przez rzeczywistość, mieszkańcach małej warmińskiej miejscowości. Czas im upływa spokojnie, na leżakowaniu przez telewizorem, przesiadywaniu pod blokiem z butelką taniego wina, na wciąganiu dragów, słowem na zabawie. Co nieliczni jeszcze pracują, aby mieć za co włożyć coś do garnka. Jakub Michalczenia stworzył świetne miniatury, obdarte ze złudzeń i wszelkich marzeń. Realizm życia bije po oczach, wstrząsa nami i stawia przed nami wiele trudnych pytań. Ale uważam, że takie dzieła są potrzebne, wstrząsają nami w pozytywnym tego słowa znaczeniu, budzą nas z marazmu i zastoju, pozwalają zastanowić się nad swoim losem. Skłaniają do głębokich refleksji nad sensem życia, nad naszymi potrzebami i marzeniami. Kogo spotykamy w Korszakowie? Byłą pielęgniarkę, która straciła pracę na własne życzenie, licznych kolejarzy znudzonych codziennym dojeżdżaniem do pracy, dla których praca to udręka i poniżenie, czują się skrzywdzeni, że są wykorzystywani. W pracy jeden dla drugiego jest wilkiem, jeden spogląda na drugiego i czeka, komu pierwszemu powinie się noga. I mamy jeszcze młodzież. Znudzoną życiem, omijającą szerokim łukiem drogę do szkoły, lubiącą się zabawić, z butelką wina pod pachą i tanim narkotykiem schowanym w kieszeni kurtki. Korszakowo to pełen intymności zbiór opowiadań o samotności, walce z innością, wyobcowaniu, poszukiwaniu sensu życia, o potrzebie kochania i bycia kochanym. Smutek i nostalgia wydziera się z serc tych zmęczonych życiem ludzi, obdartych ze złudzeń, odrzuconych i skrzywdzonych przez system. Realizm sytuacji i postaci jest wielkim walorem tej minimalistycznej prozy. Szokuje nie tylko dosadnym i chwilami brutalnym językiem, ale też kipi od ironii i sarkazmu. Ale jej normalność powoduje, że nie możemy się od niej oderwać. Niby autor nic wielkiego nie uczynił, przedstawia nam tylko realny świat sprzed kilkunastu lat, ale sposób wykonania, język i niesamowity humor świadczą o niezwykłości tej lektury. Każde słowo w tej powieści, każdy gest i każda postać są niezbędne, abyśmy uchwycili jej ducha. Nie ma zbędnych sytuacji czy zdarzeń, wszystko stanowi świetnie skompilowaną całość, jaką jest Korszakowo. Przekaz tego utworu jest jasny i w pełni zrozumiały. Tylko ciekawa jestem, czy każdy wyciągnie z niej podobne wnioski. Nie wiem, czy ten utwór do was trafi i was przekona, ja jestem nim zachwycona. Liczę, że w kolejnych utworach Jakub Michalczenia również będzie kontynuował obrany tor twórczości, liczę że jeszcze nie raz nas zaskoczy. Najważniejsze, że po lekturze Korszakowa czytelnik zostaje sam z masą egzystencjalnych pytań, domysłów i niedopowiedzeń. To tak wiele, nie zawsze możemy taki bagaż otrzymać. Cieszę się, że miałam możliwość sięgnąć po jego twórczość. Już skończyłam lekturę, ale jestem pod jej ogromnym wrażeniem. Polecam, odważnie sięgnijcie po te miniaturowe opowiadania, wiele w zamian otrzymacie. Na pewno lekcja życia, którą wam zaserwuje autor, na długo w was pozostanie i jeszcze często będziecie do niej wracać, zwłaszcza w chwilach trudnych i bolesnych.