Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Astronomia grawitacyjna. Nadchodzi czas obserwacji zmian metryki przestrzeni nazwanych falami grawitacyjnymi. To właśnie starają się nam powiedzieć Autorzy książki. Zaczyna się ta opowieść przypomnieniem elementariów teorii względności i grawitacji dla pokazania ich wzajemnego powiązania. Potem przeskok do metod pomiarów i narzędzi pomiarowych mających eksperymentalnie potwierdzić istnienie fal grawitacyjnych. Przy okazji otrzymujemy też interesujące przypowieści o tym, czego wymaga uprawianie nauki i nie są to wyłącznie fundusze mimo, że bez nich ani rusz. Książkę daje się czytać względnie dobrze, kiedy przypomina nam elementaria. Bardzo wciąga wtedy, gdy opisuje dekady poszukiwań istoty i znaczenia relatywistyki Einsteina dla zrozumienia czym jest i jak działa grawitacja. Koniecznie też z uwagą trzeba przeczytać opisy technik i technikalia konstrukcji instrumentów pomiarowych (jak zmierzyć odległości ułamka-ułamka-ułamka średnicy atomu) budowanych przez upartych naukowców. No i co właściwie po takim zmierzeniu należy w tym pomiarze zobaczyć, bo to też trzeba najpierw ustalić wyliczając parametry zmarszczek w metryce przestrzeni. Kiepsko natomiast jest z tą częścią opowieści, która ma nas przekonać teorią do istnienia fal grawitacyjnych i tego, co mogą one nam powiedzieć o Kosmosie. Tu czuć Olimp pojęć i wiedzy (zaczyna się od tensora grawitacji i kwadrupola Einsteina),na który wspiąć się nie ma jak. Autorzy gawędzą o teorii hermetycznie nie rzucając nam maluczkim żadnej popularnonaukowej drabinki sznurowej, żeby móc do nich dołączyć choćby tylko jako bierni w miarę nadążający słuchacze. Książa warta zainteresowania, wymagająca jednak odświeżenia tego, co uczono nas w szkole średniej (kurs Fizyki na poziomie onegdaj IV klasy licealnej, a teraz?). Słabo przy tym w tej książce z duchem prowadzenia narracji popularnonaukowo, a chciałoby się przecież czuć tę grawitację podczas czytania. Dlatego tylko 5*.