Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dość wymagająca pozycja ze względu na przeskoki - w jednym akapicie jesteśmy w sztuce prymitywnej, w następnym jest Beethoven, mimo to warta przeczytania. Porusza wiele zagadnień w stosunkowo niewielkiej objętości (gdyby to pisał typowy historyk sztuki, książka miałaby jakieś 800 stron:-)). Tytuł jest nieco na wyrost, ciągle uważam, że posiadamy potrzebę estetycznych poruszeń i pragnienie piękna nawet w najprostszym kontekście, ale to nie jest instynkt. Pawie ogony nie są dziełem sztuki, tylko dziełem natury i genów, korelacja dobrych genów i instynktu przetrwania, nie ma nic wspólnego z definicją sztuki stworzoną nawet przez samego autora, a już na pewno nie dowodzi istnienia instynktu sztuki. Cenna jest analiza dzieł Duchampa, sztuka ludów prymitywnych - czy w ogóle można rozpatrywać ją w kontekście kryteriów sztuki zachodniej i uniknięcia etnocentryzmu. Uważam, że to nadal otwarta kwestia i nie została zamknięta przez Duttona - jak oceniać instynktowne dzieła twórcy, który nie miał możliwości obserwacji innej kultury poza własną według tych samych kryteriów co twórczość artysty wyedukowanego w warunkach dostępu do całego historycznego i kulturowego arsenału wielu kultur na przestrzeni wieków? Nadal nie znam logicznego wytłumaczenia, dlaczego w okaleczony posąg Nike z Samotraki z dopreparowanym skrzydłem, mogę wpatrywać się godzinami i jest dla mnie emanacją siły (nie byłby, gdyby był kompletny i kto wpadł na pomysł postawienia go na klatce schodowej??!),a światło z obrazów Hoopera wpędza mnie w nostalgię, "Instynkt sztuki" warto przeczytać, choćby dla konfrontacji z własnymi przemyśleniami.