Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wyprawa do Australii zawsze jest ciekawa z polskiego punktu widzenia. Ciekawych tematów do opisania jest wiele – wystarczy tylko je wybrać i (potrafić je) opisać. Dużym plusem książki są, niezbyt często spotykane w „australijskich” książkach, opisy procesów geologicznych – gdy pojawia się ten temat, autorka go opisuje ze znawstwem, szczegółowo ale jednocześnie ciekawie. I gdyby w ten sposób napisana była cała książka, to mielibyśmy do czynienia z rewelacyjną publikacją. Niestety, poza tym geologicznym plusem, książka ma głównie minusy. Opisy odwiedzanych miejsc są bardzo chaotyczne, czasami podawane są jakieś zupełne drobiazgi (ile kosztuje bilet na autobus, ile na coś czekali) a pomijanie informacje faktycznie interesujące. Wiele spostrzeżeń jest bardzo ogólnych, sprawiających wrażenie opartych na szczątkowej wiedzy z przewodników. Mocno irytujące są powtórzenia, gdy dana informacja pojawia się w kilku, nieodległych od siebie miejscach – i nie są to celowe zabiegi stylistyczne, tylko ewidentne niedoróbki tekstu, który nie przeszedł dobrej redakcji. Sporo w tekście nic nie wnoszących wypełniaczy, oczywistości („…miasto jest nowoczesne, choć standardowo zagospodarowane…”, „…posiada kilka ładnych zakątków, ciekawe mosty…”). Dużo miejsca poświęcone jest Aborygenom, a właściwie ich niedoli. Tyle, że zamiast opisać szerzej ten temat, autorka ogranicza się do ogólników i do ciągłego narzekania, jaka ta Australia była i jest zła dla Aborygenów – niemal przy opisie każdego z wymienianych miejsc jest podkreślane jaka to krzywda się działa Aborygenom, jakie to egoistycznie nie podkreślania w każdym miejscu, że stąd byli wygnani Aborygeni, jakie to niegodziwe, że w miejscu, które 200 lat temu zostało odebrane Aborygenom obecnie urządzane są pikniki, czy co gorsza funkcjonuje jakiś ośrodek turystyczny. Wrażenie z czytania jest takie, że autorka oczekiwałaby, aby na każdym kroku współcześni Australijczycy przepraszali za to, że w ogóle w Australii się pojawili, a że tego nie robią, są narodem egoistycznym i są zupełnie nie empatyczni. Przedostatni rozdział już w całości poświęcony jest przemyśleniom dotyczącym sytuacji Aborygenów w Australii – sprowadzają się one do tego, że rząd liczy na wymarcie Aborygenów (a jednym z dowodów, wg autorki, jest prezentowanie tradycyjnej sztuki Aborygenów w muzeach – bo tak prezentuje się sztukę ludów wymarłych),całe osadnictwo w Australii to kolonizacja i okupacja i najlepiej, jakby wszyscy „najeźdźcy” (jak też określa obecnych mieszkańców pochodzenia europejskiego) się wynieśli i zostawili Australię Aborygenom bo nie ma jakichkolwiek podstaw prawnych zajmowania przez nich jakichkolwiek terenów w Australii, bo te należą wyłącznie do Aborygenów. Autorka zarzuca rządowi Australii, że zamiast zwrócić ziemię jeszcze zezwala na nowe osiedlenia migrantów, wśród których „dominują tu Chińczycy, Filipińczycy i Hindusi (…),którzy w większości przypadków niewiele interesują się historią Australii i kultura tubylców”, ubolewa, że „imigranci i osadnicy już nigdy nie opuszczą dobrowolnie tej ziemi”, a także oświadcza, że „wszyscy starzy i nowi mieszkańcy Australii, którzy pojawili się na tej ziemi z zewnątrz, powinni mieć świadomość, że osiedlając się na zagrabionych siłą ziemiach, muszą również brać na swoje barki zbiorową odpowiedzialność za przeszłość”. I jeszcze należy dodać kilka zdań o samym wydaniu tej książki. Nie byłoby to konieczne, gdyby nie fatalny jej skład: brak przenoszenia wyrazów, a co za tym idzie różne rozspacjowanie wierszy, wiszące na końcu wiersza wyrazy jednoliterowe (sieroty) – istotnie męczą przy czytaniu. Prawdopodobnie wynika to z chałupniczego wydawania książki (3/4 publikacji Wydawnictwa Bila to książki autorki, głownie zadania z matematyki, co sugeruje wydawnictwo założone prze nią lub dla niej),co jednak nie może tu być usprawiedliwieniem tych mankamentów.