Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdybym przeczytała tą książkę mając siedemnaście czy osiemnaście lat byłabym prawdopodobnie zachwycona i wniebowzięta. Teraz czuję obojętność i znużenie tak samo jak po przeczytaniu „Księżniczka z Lodu” autorstwa Camilla Läckberg. Nie chodzi o to, że fabuła ocieka debilizmem a z rzeczywistością ma tyle wspólnego co ja z matematyką. Historia Parker i Everetta po prostu... jest. Nie łamie mojego serca, żeby skleić je potem na nowo tak jak w przypadku innych recenzentów. Nie czuje przywiązania do bohaterów albo ich zaplecza emocjonalnego. No po prostu mnie nie chwyciło, nie potrząsnęło. Rozumiem motywy, rozumiem zamysł, ale moje dwudziestodwuletnie siedzisko już nie. Czytałam różne romanse; te, które dosłownie ściskają serce i te, przy których chce się rzygać od ilości słowa ‘kochanie’. „Dziesięć poniżej zera” to dobra rozgrzewka po długiej przerwie od czytania jaką miałam, ale nic więcej. Kiedy wracam do niej myślami czuje dosłownie obojętność. Może to wina warsztatu literackiego, porównań, przewidywalności? Pewnie tak. Uznaje za duży plus, że bohaterowie nie irytowali tak jak mogli co nie zmienia faktu, że prawie każda kłótnia kończąca się milczeniem albo seksem nie jest irytująca. Nie spodziewajcie się enigmatycznego romansu z fabułą, której zakończenie wbije was w fotel. To po prostu historia dwójki przypadkowych osób, które stają się dla siebie lekarstwem na ‘demony’ swojej przeszłości. Brzmi sztampowo, wiem i takie właśnie miejscami jest. Czy to źle? Niekoniecznie, nie wszystko co ma osiem gwiazdek musi być perłą jakiej szukam.