Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie chcę oceniać treści, bo każdy Czytelnik sam dostaje od autora prawo do oceny, czy cuda, działania nadprzyrodzone, proroctwa albo relikwie są prawdą objawioną czy też może fałszem i mistyfikacją. Chcę natomiast skupić się na metodzie, jaką autor się posłużył, pisząc o tych wszystkich przypadkach. Dokonał tego w sposób - dla mnie - niebywały i niezwykle trudny: czytając książkę ani razu nie odniosłam wrażenia, że John Thavis opowiada się za którąś ze stron - ani sceptyków ani wierzących. Narracja jest absolutnie obiektywna, a argumenty są dobrze wyważone i - co ważne - jedynie zgodne z faktami, udokumentowaniem danych zjawisk. Brak tu ataków, wyśmiewania czy kpiny w stosunku do którejkolwiek ze stron. Thavis zachował pełną powagę, szacunek i odpowiednią - w mojej ocenie - narrację dla każdego opisywanego zjawiska czy przypadku. Bardzo to doceniam, ponieważ sprawia to, że Czytelnik sam musi rozeznać, czy to, o czym pisze autor jest w jego opinii prawdą i czy zgadza się z oficjalnym stanowiskiem Kościoła, czy też nie. I choć opisane w książce przypadki wydają się przeczyć rozumnemu pojmowaniu rzeczy, to na pewno nie pozostawiają obojętnym, nawet jeśli wywołują tylko lekceważący uśmieszek pod nosem. Ponadto autor ukazuje bardzo ważne i jakże paradoksalne zajście: często najzagorzalszymi sceptykami wobec znaków z Nieba są nie naukowcy czy lekarze, ale urzędnicy watykańscy, będący w stanie kapłańskim, którzy z Pismem mają (a przynajmniej powinni mieć) styczność na co dzień, a działanie Boga na Ziemi nieustannie nie schodzi z ich ust...