Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Katolicka wizja diabła, który niezwykle podstępnie wciska się w nasze życie, skuteczny właśnie dlatego, że neguje się jego istnienie. I tu pewna wątpliwość: czy mnogość publikacji dotyczących Zła, Szatana, Piekła nie dowodzi przypadkiem, że mimo wszystko ten złośliwy duch jest nadal dostrzegany? To temat na osobną refleksję. Ja chciałbym tylko zauważyć, że są tacy, którzy jawnie czczą demony, zło jest dla nich atrakcyjne, więc by zdobyć wpływ na człowieka Szatan wcale nie musi się ukrywać. Zdumiewa mnie to, że ten Szatan jest tak silny, a jednocześnie tak słaby. Przecież wystarczy mieć oparcie w odpowiedniej instancji, by nie był groźniejszy od muchy – to prawie dosłowny cytat. Czemu zatem katolicy, którzy takie oparcie mają, tak diabła się boją? Wiadomo przecież, że wszyscy święci w swym życiu odczuwali lęk przed piekłem. To także osobny temat. A może tym frasobliwym teologom, tak przewrotnie diabła szukającym, tak wręcz za nim tęskniącym należałoby powiedzieć, że lepiej by zrobili próbując dostrzec demona w sobie? W końcu cóż bliższego satanizmowi niż fundamentalizm religijny? W jakiejś katolickiej powieści, którą kiedyś tam czytałem, pojawia się sam diabeł wytaczający ciężkie działa zarzutów wobec Kościoła, jego historii i zbrodni: a to rzeź w Beziers, a to noc św. Bartłomieja itp. Błąd, panowie, taki szatan jest nieautentyczny. W rzeczywistości szatan cieszyłby się z takich aktów ludobójstwa, bo choćby we wzmiankowany Beziers 40 tysięcy razy złamano piąte przykazanie. I to on, żywiący się naszymi grzechami, miałby krytykować? Więcej rozwagi w myśleniu. Bo to, co usiłuje zapodać nam ta książka nie trzyma się kupy.