Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zamysł może i ciekawy, by odbyć podróż tropem Phineasa Fogga. Jako środek transportu- 80 pociągów, by dać czytelnikowi odczuć ogrom Indii, ich skomplikowaną sieć transportu kolejowego, no i pozwiedzać różne atrakcje. Akurat ponaddwumiesięczna podróż zbiegła się z zaćmieniem słońca, czego jej towarzysz zwany Passepartout nie chciał przegapić. Liczne świątynie, święta wozów, pokazy tańców narodowych, 9 dni w aśramie słynnego Osho, Taj Mahal i inne słynne miejsca, np plaża na Goa. Poznają trzeciorzędne pociągi, ale i mogą też kilkukrotnie zakosztować luksusu, np. Golden Line, kolej Neral- Matherat, Himalayan Queen, a oprócz tego wąskotorówka do Darżylingu. Oprócz skrupulatnego numerowania poszczególnych pociągów, Monica nie spisała się, gdyż jej anegdoty pozostają bez puenty, a zza szyb nie sposób poznać prawdziwych Indii. Nudne są ciągle przytaczane rozmowy, współpasażerowie, komentarze autorki o mijanych symbolach tak nowoczesności, jak i zacofania Indii. Szokujące obrazki z podróży, głębokie przemyślenia, ciekawe zdjęcia- tutaj tego nie znajdziecie. Oczywiście przy takim nagromadzeniu faktów dotyczących przesiadek, kilkudziesięciogodzinnych przejazdów, prawie skakania z pociągu na pociąg, miejscami narracja usypia czytelnika, no i wiele nie zyskuje on tą lekturą. Przyznam się, że miałam większe oczekiwania, a dostałam dość jednostajną relację, głównie o przeżyciach wewnętrznych bohaterki, która jedynie musnęła duchowość, nędzę, bogactwo Indii.