Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Proanima.pl - Portal Promocji Kultury: Pewnego razu we Francji to niebanalna historia sensacyjna z wojną w tle. Jest intrygująca, hipnotyzująca, wzbudzająca niepokój. Zadziwiające jest to, że nie przebiła się jeszcze do szerszej świadomości – w roku 2014 w Polsce ukazały się tylko dwa tomy komiksu, zaś wydawnictwo Non Stop Comics będące imprintem wydawnictwa Sonia Draga podjęło się wznowienia tego tytułu. Przyznam szczerze, że na co dzień nie sięgam po tego typu komiksy. Jako miłośniczka magii, pościgów i wybuchów nie byłam pewna czy odnajdę się w konwencji, w której pojawia się II wojna światowa – temat, który był eksploatowany na różne sposoby, zazwyczaj w tym samym ujęciu. Ale „Pewnego razu we Francji” jest inne. Poznajemy tam historię Josepha Joanoviciego – postaci na poły prawdziwej, na poły legendarnej. Już we wstępie Gregorego Audy, francuskiego historyka i archiwisty, dowiadujemy się, że ta postać jest zagadką i że nawet forma zapisu jego nazwiska pozostaje dyskusyjna. Jest to koktajl prawdziwych wydarzeń, fikcji oraz hipotez, podlany talentem narracyjnym Fabiena Nurego, scenarzysty takich komiksów jak “Śmierć Stalina” czy “Jak zbić fortunę w czerwcu ’40”. Za warstwę graficzną odpowiadają Sylvain Vallee (rysunki) oraz Delf (kolory). Komiks jest dzięki temu niezwykle klimatyczny, a balans kolorów doskonale podbija emocje zawarte w komiksie. Wydanie z 2023 roku łączy w jedno dwa tomy z 2014 r. „Imperium pana Józefa” to tutaj „Imperium pana Josepha”, zaś „Czarne wrony” to „Lot czarnych kruków”. Narracja komiksu może momentami wydać się rozpraszająca – skaczemy z różnych momentów życia Josepha, począwszy od jego trudnych przeżyć w Kiszyniowie (ówczesne Imperium Carskie; Joanovici jest Rumunem),by po chwili znaleźć się przy łóżku już starszego Josepha. Ekspozycja scen „trudnych” również wydaje się być wybiórcza – komiks wita nas ściętymi głowami, po czym nagle ucina sceny związane z nagością, erotyką oraz przemocą na tle seksualnym. Rozumiem, że niektóre rzeczy lepiej zostawić poza kadrem, jednak w pewnym momencie natykamy się na scenę dotyczącą segregacji rasowej. Wydaje mi się to dość niekonsekwentne – komiksowi o takiej tematyce jak historia Joanoviciego nadmierna ekspozycja wręcz by szkodziła, jednak pewne niuanse nie są na tyle mocno zasugerowane, że można je przeoczyć. Czytaj dalej na: https://proanima.pl/pewnego-razu-we-francji-recenzja-komiksu/