Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jesień roku 1941, gdzieś na Białorusi. Na stronę niemiecką przechodzi radziecki żołnierz, twierdzący, iż jest synem barona Zygfryda von Goldringa, Henrykiem. Utrzymuje, że choć całe życie spędził w ZSSR, jest niemieckim patriotą. Tak się składa, że domaga się spotkania z pułkownikiem Bertholdem, pracownikiem wywiadu, starym przyjacielem Zygfryda. Ów przyjmuje go i wysłuchawszy historii jego życia a także życia i śmierci jego ojca, zgadza się przyjąć go do niemieckiego wojska, co więcej, usynawia go. Rzecz jasna nie przyjmuje bezkrytycznie słów von Goldringa. Tak mniej więcej zaczyna się ta, porównywana do "Stawki większej niż życie", opowieść szpiegowska. Cóż, nie widziałem "Stawki większej niż życie", lecz obiło mi się o uszy, iż nie jest ona lepsza od "Barona von Goldringa". Tak czy siak mogę chyba stwierdzić, iż historia ta, która mogłaby wypełnić trzy przyzwoite powieści, wciągnęła mnie bez reszty. Urzekł mnie jej ostry, lecz przy tym - tak, bez wątpienia - wysublimowany, wojskowy klimat. Uderza mnie świadomość, że dla tych bohaterów to była zwykła praca - tyle, że w czasie wojny. Zresztą Dold-Michajłyk świetnie to pokazał; ile w tym fikcyjności, nie wiem, w każdym razie było to bardzo sugestywne. To jak się załatwiało wszystkie sprawy, strukturę żołnierskiego społeczeństwa, jej funkcjonowanie. Jedyne co raziło mnie w oczy podczas lektury (i to tak, że aż musiałem je mrużyć, a książkę odsuwać na bok),to do bólu sztampowy wątek miłosny (i jeszcze to psychologizowanie, brrr),który od kompletnego blamażu Autor uratował rzutem na taśmę, że się tak wyrażę, przeciąwszy pewną nitkę. Już sto razy bardziej mogę zrozumieć komunistyczny meszek, który również wyłaził czasem na wierzch (walka za sprawę, te sprawy) i psychologizowanie z nim związane. Ogólnie jednak rzecz biorąc trafiła mi się bardzo solidna powieść sensacyjno-historyczna, którą Wam szczerze polecam.